Arequipa en de eerste trainingsessie

Aangekomen in Arequipa, iets wat op zich al een wonder is daar de familie van Drunen die ook door Peru reist 18 uur voor de stad heeft stilgestaan in verband met de protesten, zijn we lekker op ons gemakje een hostelletje gaan zoeken. Arequipa is DE studentenstad van Peru en is redelijk groot en mooi, vergeleken met vele andere steden.

Nadat we ons geinstalleerd hadden in ons hostel, zijn we de stad gaan verkennen. Dit begint zoals altijd op het Plaza des Armas, een centraal plein wat in elke stad hetzelfde heet. Vanuit daar zijn we een groot klooster gaan bezoeken. Dit klooster was ongekend mooi, met geweldige planten, bloemen en kleuren overal. Daar hebben we een soort van prive fotosessie gehouden dus ouders, opas en omas, er komen mooie fotos van ons aan voor op de open haard.

Na dit bezoek zijn we terug gegaan naar het hostel. In principe was het de bedoeling dat we die nacht voor een driedaagse trekking, een wandeltocht, door de Colca Canyon zouden vertrekken. Een briefje op de deur meldde ons echter dat dit door de stakingen niet mogelijk was, waardoor we een dag later zouden vertrekken. Daar we de stad al een goed bezoek gebracht hadden, gingen we op zoek naar ander avontuur. De volgende ochtend zijn we om 7 uur vertrokken voor een ochtendje raften (rubber boot varen voor stoere mensen) in de omgeving. Al snel bleek dat Lotte en Roy de enige waren die dit avontuur aandurfden, dus met zn drieen (er was een gids bij) zijn we de woeste en vooral vriezend koude rivier tegemoet getreden. Roy beleefde een spannend avontuur die ochtend, maar Lotte had al ervarigen met raften die ietwat pittiger waren. Maar toch was het een geslaagde tocht, met spetters van koud bergwater en heerlijke snacks, die bij de toer inbegrepen zaten.

Vervolgens is de middag besteed aan het ontwijken van protestmarsen, en het zoeken naar slaapzakken die tot -5 bestending zijn. Deze tweede missie is gefaald. Dan maar een extra trui aan in de Canyon.

Om 0100 uur begon het avontuur. Met de bus richting Cabanaconde, een stad bovenaan de Canyon, waar we de driedaagse toch zouden beginnen. De reis er naartoe was ronduit bijzonder te noemen. Max, Rob: Ik moet bekennen dat ik de busreis naar Hong Kong op gelijke hoogte danwel iets onder deze busreis moet plaatsen als het gaat om de door ons zo vaak gebruikte factor. Ik geef het een 8,5, zoals jullie weten geen prettige jongen dus. Volgens ons reed de bus gewoon recht de berg op ofzo, het maakte niet uit op hij rotsen raakte, hij ramde de bus over de weg heen met een snelheid waarvan zelfs de locals het niet echt lekker meer vonden. Als een Peruviaan naar de buschauffeur begint te rennen om hem uit te schelden en de bus begint te gillen van angst weet je dat er iets niet helemaal lekker gaat. Gelukkig konden we de weg niet zien door de van angstzweet beslagen ramen. Lotte en Roy lachten zich kapot, totdat Roy zijn knieen toch echt verschijnselen van breuken begonnen te vertonen en er naar Lama stinkende boeren op Lottes schoot plaats gingen nemen.

Na een lekkere rit en een stevig ontbijt werd dan toch, al dan niet met gebroken ledematen, begonnen aan de tour. Deze zou ons in 3 dagen van 3200 m naar 2100m brengen, (onderin de kloof) op de eerste dag. De volgende dag zouden we al stijgend en dalend onder in de kloof wandelen en de derde dag zouden we in 3 uur tijd weer van 2100 m naar 3200m wandelen, op het beste tijdstip van de dag, half 3 snachts.

De tocht was prachtig. Ook weer een moment waar beelden veel meer zeggen dan woorden. Het was een rotsachtige omgeving, met Condors hoog in de lucht rondcirkelend. Voor de geinteresseerden, de Condor is swerelds grootste vogel, met een gemiddelde spanwijdte van 3.5m. Redelijk indrukwekkend stukje gevogelte dus. De eerste dag, de daling, was erg stoffig. Overigens, dat was het alle dagen wel, en dat had zeker zijn weerslag op de ademhalingsmogelijkheden. We overnachtten in een paradijslijk dorpje, hutjes met rieten daken, en genoten van een top lunche en diner. Het is niet te bevatten hoe mensen zo geisoleerd kunnen leven, laat staan lekker eten bereiden. We hebben ons de hele reis goed vermaakt met kaartspelletjes en gesprekken met een goed reisgenootschap, bestaande uit een Amerikaans bijna-stelletje, twee Californische ietwat irritante meisjes, een Amerikaanse studente en een Britse jongen.

De nachten in de Canyon zijn bijzonder. Om 6 uur is het pikdonker, en doordat er geen elektriciteit is in de gehele vallei is het na een potje kaarten bij kaarslicht toch wel snel aantrekkelijk om het bedje in te duiken. Maar voor ons niet voor we een half uur lang met open mond naar de sterrenhemel hebben staan staren. Een zeer gewaardeerde kenner op dit gebied vertelde dit ons ook al van te voren, en wouw, wat is dit indrukwekkend. Sjon, we zouden willen dat je dit even met ons kon bekijken. Doordat het hier zo helder en pikdonker is, is elk detailtje in de lucht te zien. In Nederland zie je hem nooit, maar hier is de gehele melkweg prachtig te zien. Het zuiderkruis hebben we nog niet gevonden tussen de duizenden sterren, ook waarschijnlijk omdat deze iets meer aan de horizon staat en vanuit de Canyon dus neit te zien is, maar we gaan hem zeker vinden. Het schijnt op de Salcantay trail die we gaan lopen nog mooier te zijn...

De volgende dag gingen we weer vroeg uit de veren, om door de vallei te wandelen naar een zogenaamde Oase, een plekje met rieten hutjes een zwembaden van bergwater. Vanaf deze plek zouden we de volgende ochtend weer vertrekken om om half 7 weer in Cabanaconde te zijn. Hiertoe vertrokken we zoals gezegd om half 3, gewapend met warme kleding en zaklamp, om onze eerste beproeving aan te gaan. 2 uur en drie kwartier later stonden we weer 1100 meter hoger. De tocht over rotsen, stenen en trappen, waarbij zo nu en dan tegemoetkomende muilezels ontweken moesten worden, was een pittige. Lotte en Roy hebben het doorstaan, met het langzaamste maar zeker wel meest constante tempo. De rest van ons ervaren gezelschap gaf ons af en toe het gevoel dat we wel erg slecht in conditie waren, de geklokte tijd om bonven te komen bewees het tegendeel. We zijn in ieder geval wel erg blij eens gevoeld te hebben wat het is om te klimmen, want die kilomters in de benen hebben is toch wel nodig met de tocht die we nog in het vooruitzicht hebben.

Na een douche die echt zeer, ZEER welkom was, een dinertje waarbij stom toevallig eerder genoemde familie van Drunen ons tegen het lijf liep, en een heerlijke nacht zijn wij vanmorgen vertrokken naar het Tititcacameer. We zitten in Puno, daar blijven we een dag of twee, om vervolgens richting Cusco te gaan. Mensen, wij genieten.

Adios,

Lotte en Roy