Salkantay en de brute wandeling (vervolg)

Hola amigos en amigas! Het vervolg van ons avontuur-

We hadden verteld dat we na 7 uur wandelen aangekomen waren aan de voet van een grote berg. Tijdens onze wandeling hadden we al een heerlijke en voedzame lunch voorgeschoteld gekregen, bereid door onze twee koks. Tijdens het eten, wat altijd bestaat uit een briljante soep (hierover later meer) en een hoodgerecht, gevolgd door toetje, wordt altijd van de soep een klein beetje op de grond gegooid. Dit voedsel is voor ´Pacha Mama´, moeder Aarde, als dank voor het eten. Grappig detail. Na een flinke slok Chicha (maisbier, niet te ZUIPEN) gingen we door met de wandeling waarna we bij de voet van de berg aankwamen.

Aangekomen bij dit prachtige kampeerplekje ontdekte we al snel dat het geen overbodige luxe was dat we sjaals, handschoenen, mutsen en -10 graden slaapzakken gekocht hadden. Toen de zon achter de witte sneeuwtoppen verdween, daalde het kwik in korte tijd tot een kleine -10 graden. Dit wist Poncho ons te melden. Een lekkere kop thee in de eettent, waarbij slechte grappen werden verteld en waarbij vies veel popcorn werd gegeten, kreeg ons niet veel warmer. Gelukkig had Roy samen met zn goede vriend Gary een klein flesje vieze Rum op de kop getikt, wie iedereen een klein beetje op temperatuur wist te krijgen. Toen we na een goede maaltijd buiten kwamen werden we verrast door de mooiste sterrenhemel die we ooit in ons hele leven zullen zien. We troffen de maan in zijn volste vorm, waardoor de witte sneeuwtoppen van de bergen prachtig oplichten. De camera wist dit schouwspel helaas niet te vangen... Het zuiderkruis werd gespot, en er werd Macho Thee gedronken, voor de kenners te vergelijken met een ultra sterke Jägerthee.

Tijd om naar bed te gaan. Maar van slapen kwam niet veel. Als een slaapzak gemaakt is om op te warmen aan de hand van lichaamswarmte, is het logisch te veronderstellen dat ie niet werkt als je lichaamswarmte ver te zoeken is... Een uiterst korte en slechte nacht was het gevolg. Maar we konden hem best gebruiken voor het avontuur de volgende ochtend...

We werden zoals alle dagen gewekt om half 6 met een kop cocathee. Normaliter heerlijk wakker worden, maar helaas waren we niet eens in slaap gekomen. Een stevig ontbijt met pannekoeken moest onze basis vormen voor de ´pittige dag´, 19 km waarbij de beruchte Salkantay pas op 4600m overbrugt moest worden. Overigens liepen we de eerste dag 23 km. De eerste dag werd al duidelijk dat onze Belgische wielrensters moeite hadden met de hoogte. Dit bleek ook de volgende dag. Daarom liepen zij achteraan, met de gids en zijn zuurstoffles. Een pittige kuitenklapper kan de eerste paar uur wel genoemd worden. Met grote wisselingen van hitte door de zon en kou door gure wind klommen we langzaam maar zeker naar de 4600m. Het uitzicht was hierbij werkelijk subliem. Reusachtige bergen in de omgeving deden je af en toe stil staan om met open mond te kijken. Overigens gebeurde dit ook wel eens omdat het hart en longen dit even vereiste. Op de hoogte waar we liepen is zuurstof schaars. Onze Nico, de roker van het stel, probeerde op 4200m even een sigaretje op te steken. Dit was hem niet gegund: Door het zuurstofgebrek moest hij continu blijven zuigen aan de sigaret om hem te laten branden...

Iedereen sleepte een steen mee de top op om daar een toren te bouwen als we aangekomen waren op de top. Een cadeau voor de goden van de berg. Dit vergemakkelijkte de klim echter niet. Om kwart over 11 kwamen we op de top, waar we een aantal minuten met open mond hebben gekeken naar de omgeving. Foto´s werden geschoten, high fives werden uitgedeeld... Uiteraard een klein gebedje en offer voor de berg Apu Salkantay. We waren op het hoogste punt, en wij konden ons gelukkig prijzen met de manier waarop. Geen problemen voor ons. Op de top kwam mening ´trekker´ bijna levenloos op een ezeltje liggend voorbij.

Vervolgens downhillen naar de lunch. De kou verdween, en maakte plaats voor een heerlijk zonnetje. De downhill mocht een drama worden genoemd voor onze Coloradovrienden. Deze hadden de pech dat vlak voor de trek hun wandelschoenen gejat waren uit hun tas. Ze liepen op gympies, wat in dit rotsgebied werkelijk ´killing´ is voor voet en geest... Maar het werd ze niet bespaard. Tijdens de lunch aan een riviertje ontdenkte Gary dat zijn camera uit zijn spullen gejat was... Navraag bij de gids leverde een vreemde situatie op. Uiteindelijk bleek dat het onze eigen ´horse man´ was die het gejat had, en de gids probeerde deze in bescherming te nemen. Niet echt bevoorderlijk voor vertrouwen in de Peruviaanse helden, en in het bijzonder in de gids... Uiteindelijk wist hij bij ons het voordeel van de twijfel los te peuteren...

Na de lunch trokken we verder. Hooggebergte maakte in bijzonder korte tijd plaats voor jungle, met bijbehoorende muggen. Al meppend en krabbend kwamen we na in totaal 9 uur op de camping aan... Voetjes zijn dan erg moe, blijkt uit de praktijk. ´s Avonds werd na het eten met Amerikaanse en Zwitserse vrienden een mooi kampvuur gestookt, en werd naar goede muziek geluisterd onder de sterrenhemel. Na een biertje van 1.1 liter doken we ons bedje in.

De volgende ochtend wachtte ons een ´korte dag´ van 5 uur. Door de prachtige maar warme ´jungle´ liepen we naar Santa Theresa. Onderweg kwamen we langs een warme waterbron die we via een uiterst discutabel stukje brug benaderden. Onderweg aten we verse Maracuja´s, een heerlijk snotterig stukje fruit. Vervolgens liepen we langs bananen- en sinaasappelbomen naar onze bestemming, nadat we een stukje met de bus hadden gereden waarbij we letterlijk op één haar na een dikke vette botsing voorgeschoteld kregen. Hetgeen waarvan we verwachtten dat het het genot van de dag zou worden, een bezoek aan de warme bronnen, bleek een toeristisch stukje hel waar Lotte zonder te overdrijven 200 zandvliegbeten te voorduren kreeg. Laten we zeggen dat het goed was voor de stinkivoeten.

´S avonds werd het feest. Toen we ontdenkten dat onze kampeer gastheer Tequilla voor geen geld verkocht, werd al duidelijk dat het een pittige avond zou worden. Sorry Jeroen, geen vikingen voor ons. Nico heeft ons verslaafd gekregen aan een prachtig Frans zuipspel. Met de Amerikanen, de Zwitserse, de Belgen en onze Franse Don Juan Nico werd menig fles drank soldaat gemaakt. Ook Monco deed op een gegeven moment mee met dit spektakel. Er werd gelachen en gedronken. Toen we uiteindelijk in ons bed beland waren, ontliepen we nog een aanval van onze snowboarder Garreth die met in skibril en boxershort gekleed onze tent bestormde. Deze nacht sliep Roy als een Roos, en Lotte sliep nooit zo slecht door de toetakeling die de muggen en zandvliegen haar handen aangedaan.

De volgende ochtend begonnen we iets minder gemakkelijk dan normaal, maar het mag toch zonder problemen heten, aan de laatste dag voor we ons wereldwonder zouden gaan bezoeken. Via een zeer bijzondere kabelbaan gingen we over de rivier, richting het treinstation waar de trein naar Aguas Calientes vertrok. Na een goede lunch werden mannen van jongetjes onderscheiden. Een deel van de groep nam de trein omhoog, maar wij besloten met een paar anderen om over de treinrails 10 km naar het stadje te wandelen. Iets wat nog niet zo lekker is, met het aantal kilometers in de benen wat we op dat moment hadden. Omdat de rails op grof grind ligt, ben je geneigd om over de houten balken van de rails te lopen. Deze liggen echter soms 10 cm van elkaar, en soms een halve meter. Je wordt er bijna dronken van om er overheen te lopen, zo onconstant en vol concentratie moet het gebeuren.

Tijdens deze wandeling zagen we hoog op de top al een glimp van Waynapicchu, een bergje die boven Machu Picchu uittorent. Tussen papegaaien en onder de hete zon werd het pittige wandelstukje voltooid en kwamen we na in totaal 6 uur lopen in het veel te toeristische Aguas Calientes aan. Na een flink stukje kamerellende in het hostal door verkeerde reserveringen, betrokken we uiteindelijk een kamer met een bed en genoten we van een douche die niet eens heel erg koud was. Na het diner waren we zonder naborrel terug in bed beland, omdat het na een flinke discussie met de gids toch al laat was geworden. De goede man, of de reisorganisatie had helaas de late trein van 2030 uur geboekt, waardoor onze plannen de volgende dag in het gedrang kwamen...

De volgende dag moesten we om half 4 op, om na ontbijt om half 5 de trappen riching Machu Picchu te besteigen. Dit zou een klimmetje van een klein uurtje worden, waarbij we 400m omhoog klommen over door Inca´s gemaakte traptreden. Een lekkere inspanning, door ons ook wel vergeleken met Tell Sell´s Stairmaster 6000 fitnessapparaat. Met stress in het hoofd omdat we bang waren de zonsopgang te missen, kwamen we boven aan in een rij voor de ingang, het wonder was nog niet geopend...

Toen we binnen kwamen viel onze mond open van verbazing... Het is werkelijk PRACHTIG om te zien. Het lijkt een plaatje wat wel OK is, omdat je het al overal waar je komt in Peru op foto´s ziet, maar de werkelijkheid is zo veel mooier... We zochten een mooi plekje waar we wachtten tot de zon over de bergen op deze verborgen Incastad zou schijnen. Zonnestraal voor zonnestraal kwam deze over de berg, wat een prachtig schouwspel opleverde. En ja, ´When the sun hits those hills quite right, these hills sing...´ luidt een quote uit een toepasselijke Disneyfilm.

Nadat we met open mond hierna gekeken hadden met al onze nieuwe vrienden, want zo mag het echt wel heten, gingen we op naar onze laatste klim, de klim naar het eerder genoemde Waynapicchu, wat boven de stad uitsteekt. Maar dat hadden meer mensen gedacht. Er mogen maar 400 mensen per dag naar binnen, en wij kwamen weg met een bonnetje waaruit bleek dat we nummer 310 waren en we om 10 uur terug mochten komen. We mochten gelukkig naar binnen, want veel mensen werd dit genot niet gegund.

Om 10 uur vertrokken we voor deze kuitentrekker, om aldus Nico via 2900 traptreden nogmaals 450m te stijgen. Via lekkere kleine, ongelijkmatige trapjes kwamen we in een keurige tijd van 32 minuten aan deze top. Voor de mens met hoogtevrees is het geen aanrader, daar sommige trapjes en plekjes toch wel boven spannende stukjes berg te vinden zijn. Bovenop de berg hebben we samen heerlijk zitten genieten van het uitzicht... Het is niet uit te leggen hoe dit voelde, het einddoel na 5 dagen lekker hard werken. Met onze bilspieren kunnen we nu voortaan spijkers buigen.

In de middag kregen we een rondleiding door het complex, wat toch precies de nodige tekst bij het plaatje bleek te zijn. Interssante weetjes over de stad en de kennis die mensen toen al hadden over bijvoorbeeld sterren en seizoenen wisten ons erg te boeien. Met een gezonde kleur van de zon vertrokken we rond half 4 uit deze stad op de berg...

Daar onze trein laat vertrok hebben we met Nico en Magali, de Fransen, heerlijk zitten genieten van olijfjes, pizza en een stukje Alpacafilet, om om half 9 terug te gaan via trein en bus naar Cusco. Dat we meteen in slaap vielen zal niemand verbazen... Het was een geweldige ervaring, en dit zal zeker niet de laaste keer zijn dat we te voet een dergelijke tocht maken! Dit mag met recht het mooiste verjaardagscadeau ooit genoemd worden!

Het voelt een beetje alsof de vakantie voorbij is. Nog 3 dagen ontspannen, en dan gaan we richting huis. Maar dat is niet erg, we kunnen terugkijken op iets prachtigs. Zoals gezegd is de kers op de taart gezet...

Jullie horen nog van ons over de laaste dagen!

Ciao,

Lotte en Roy