Reserva Tambopata: This is Jungle

Hola! Vanuit een veilig internetcafé aan het beroemde en beruchte Plaza des Armas in Cusco, berichten wij u over de avonturen die wij in de Jungle van Peru hebben beleefd. Om alvast de conclusie bloot te geven: Het was werkelijk fantastisch. Zo veel verschillende landschappen hebben we al gezien, maar deze springt er qua bijzonderheid toch nog een stuk bovenuit. Het reservaat waar we immers 3 dagen verbleven is voor de niet al te kritische mens ookwel het Amazonegebied te noemen... (de Amazone ligt een stukkie verderop)

We beginnen echter met de eerste dag in Cusco, de dag voor vertrek. We hebben hier een rustig daggie van gemaakt. Naast een wandeling van vele kilometers door de binnenlanden van deze stad hebben we zowel 5 euro bespaard op onze nieuwe slaapzakken en hebben we buskaarten geregeld voor onze laatste busreis :( Jaja ouders, de laatste fase (die nog best lang duurt gelukkig) is ingegaan. Savonds hebben we genoten van een heerlijk stukje mini-lama en zijn we gaan slapen. Roy is trouwens sinds deze dag ook trotse eigenaar van een prachtig setje handschoenen en een muts van originele Peruviaanse makelij. Lotte spuugt erop, maar gelukkig heeft Roy haar er van weten te overtuigen dat het fris wordt op dn berg overmorgen.

De volgende ochtend vertrokken we op onze junglereis. Gewapend met minirugzak, DEET (muggenspul), intentingen en op het laatste moment gehuurde verrekijker vertrokken we in de stralende zon richting het stukje natuur dat de komende twee nachten ons thuis zou worden.

De vlucht vertrok om half 12, en duurde eigenlijk 25 minuten. Ongelooflijk wat een verandering in natuur je hier in ziet.(je vertrekt in groene en bruine bergen, over hoge rotsbergen naar een uitgestrekte jungle) Maarrrr dit was niet de enige grote verandering die wij in het vliegtuig mochten waarnemen. Eenmaal boven grote groene wouden betrok de lucht en belandden wij in iets wat wel een redelijk setje storm genoemd mag worden. Superturbulentie, iets waarvan wij alleen van mening waren dat het Six Flags effect positief deed toenemen, en een goed setje vertraging. Na 50 minuten landden we dan toch in Puerto Maldonado, ondanks het werkelijke noodweer.

Het was wel duidelijk dat, ondanks de naam REGENwoud, ze dit daar ook niet gewend waren. De buschauffeur noemde de straten toepasselijk ´Rio´s´, wat rivieren betekent. Een ruige rit in dit goudzoekersdorpje bracht ons naar de Tambopatarivier, alwaar een mooi schuitje en een ponchoverkoper ons opwachtten, voor de tocht naar onze lodges. De Tambopatarivier ging over in de Rio Madre de Dios, een van de hoofdleveranciers van de Amazonerivier (de langste ter wereld, in het gebied dat 1/3 van alle diersoorten in de wereld herbergt). Deze rivier ontspringt trouwens in Puno, de vorige stad waar we waren bij het Titicacameer. Aangekomen in de lodge was het weer nog niet veel beter.

We zagen het middagprogramma, het bezoek aan Monkey Island aan ons voorbij gaan. De (briljante) lunch kwam, het diner passeerde, in de hoop dat savonds de nachtwandeling nog wel door zou gaan. Maar ook dit bleek een illusie. Het noodweer bleef maar aan... Uit droefheid en moeheid van Lotte´s frustrerende spelletje ´Hendjekleps´, waar Roy´s zenuwen overigens niet echt tegen bestand zijn, zijn we achter een film beland genaamd Face Off, ook niet bepaald een topstukje. Als je dan toch lekker in deze kansloze film zit hoop je dat in ieder geval wel af te kunnen maken, maar toen de stroom uitviel was het dan toch tijd om de dag af te schrijven en naar de onze hut te vertrekken.

Een lief klein gilletje uit Lotte´s mond was het gevolg van een dikke vette megator die zich op onze kamer schuilhield. Na grootschalig onderzoek naar ander gespuis zijn we lekker in een bedje onder onze klamboe gekropen, om in slaap te vallen bij het geluid van de regen op het dak maar bovenal de geluiden van de Jungle, die in onze ´open hut´ bijzonder goed te horen waren. De volgende dag zouden we wel wakker worden van het geschreeuw van de ´Howler Monkeys´, de schreeuwapen.

Niet de apen, maar de vele andere geluiden die de volgende ochtend uit het woud kwamen deden ons heeerlijk wakker worden. Het getik op het dak was ook zeeeeer afgenomen, tot bijna nul. Met frisse moed kwamen we om 6 uur ons warme bed uit, die warmte was overigens verder ver te zoeken. Na een goed ontbijt begonnen we aan een dag waarvan we hoopten dat dit de tegenvaller van de vorige dag goed zou maken.

We vertrokken met onze groep, welke overigens om te JANKEN was, richting het reservaat waar een groot meer te vinden is. Met onze heldhaftige gids Alberto, waarvan we zelf nog steeds vermoeden dat ie door apen grootgebracht danwel verwekt is, een aantal ´rare mensen´, twee bejaarden en twee kleuters, gingen we aan de wandel. 5,5 km door de blubber richting het meer, waarbij we hoopten wat ´wildlife´ te spotten. Van te voren probeerde Alberto ons al voor teleurstelling te behoeden: ´You must be very very lucky´.

Gelukkig was niets minder waar. Tussen de reusachtige bomen, prachtige planten en vlinders hoorden we het geschreeuw van papegaaien, en wel de Macau´s. Op fotos is het niet goed te zien, maar we hebben vele van deze prachtige (en grote!) beestjes langs zien komen. Naast de papagaaien zagen we ook de meest gekleurde en mooie andere vogels.

Aangekomen bij de boot en na een goed setje ´hozen´ voor Alberto (hozen is scheepstaal voor ´water uit je bootje scheppen´) begonnen we aan onze tocht. Voor de kenners, het eerste stuk geeft je een beetje het gevoel van het eerste stuk van de Fata Morgana in de Efteling, maar dan zonder die verrekte tovenaar om elke hoek. In het ondiepe water zagen we roggen, kikkertjes en andere visjes. Helaas geen Piraña, hoewel er in het meer wel 5 soorten van aanwezig waren, waaronder die van het diepe ´hondsdol´. Tijdens onze lange tocht kwamen we weer vele indrukwekkende vogelsoorten tegen. Het is niet te beschrijven wat dat met je doet, als je weet dat je echt midden in een van de mooiere natuurgebieden van de wereld bent, om die dieren te zien. Je raakt niet uitgekeken. Plotseling zag Alberto de eerdergenoemde Holwer Monkeys in de boomtoppen, iets wat zeldzaam te noemen is. Op de terugweg kwamen we nog een andere soort aap tegen, verstopt in een boom.

Na de terugweg van de tocht was het toch echt tijd om de kleuters en de bejaarden te onthoofden, maar dit mocht niet van onze gids. Constant lachen en schreeuwen lokt de dieren nou niet echt naar je toe... GRRR...

Na de lunch was het tijd voor apeneiland! Olé! Lotte was de hele dag al druk, maar toen was ze niet meer in de hand te houden. Op het apeneiland wist Alberto al snel met een mooie lokroep de apentroep op te sporen. Prachtige, slimme, maar ook gevaarlijke beesten. De zak met bananen hadden de stoere, en absoluut niet bang aangelegde apen, al snel gevonden en geplunderd. Op zoek naar meer bananen dan he! Na een grondige check van Lotte´s broekzakken en haar laarzen wist de grote mannetjesaap dat er niks te vinden is. Toch wel spannend, want deze lieve aapjes niet naar hun zin behandelen resulteert toch echt in een hele boze sterke apentroep, niet echt gewenst... Na het voeren van aapies, het bewonderen van deze prachtdieren en het maken van fotos, was het weer tijd te vertrekken. De avond viel...

Na een heerlijk avondmaal was het tijd voor de Caiman search. Niet dat deze zo veel voorkomen buiten de afgeschermde jungledelen maar toch: De rivier is een thuis voor 3 soorten kaaimannen, waaronder de Black Caiman, die wel 5 meter lang kan worden! Reden genoeg om niet te water te gaan. Overigens zijn gevaarlijke vissoorten zoals de Electric Eel, een andere reden.

In het donker op zoek naar Caimannen, wederom een kleine kans op succes. Maar onze Alberto vond er al snel eentje. Een minikopje stak boven het water uit. Toen Albèr hem op Tarzanlijke wijze even bij de kop paktje, bleek het beestje toch wel meer dan een meter lang te zijn. Een prachtig beest, waarbij je je handjes echt wel uit de buurt van zn bek houdt... Verderop kwamen we een miereneter in nood tegen. Het arme beest was voor de storm in een boom geklommen, die nu omgevallen was en hem in een droevige positie boven de stromende rivier liet bungelen. Het beestje helpen wilden we wel, maar Alberto wist ons ervan te overtuigen dat ondanks het schattige knuffelige uiterlijk dit beeste klauwen heeft om u tegen te zeggen, en zijn humeur ook niet al te best is... Hij moest even blijven hangen in de hoop dat het water zou dalen.

Na een nachtwandeling in het donker, waarbij de nodige megainsecten gevonden werden in de pikdonkere jungle, was het weer tijd om naar bed te gaan... In de logde wachtte ons nog een extra mega insect, waarschijnlijk als afsluiter van de zoektocht naar hem en zijn vriendjes. Slapen met junglemuziek op de achtergrond...

De volgende dag om 0400 uit de veren, op zoek naar de plek waar papegaaien ´zout likken´, een vogelgewoonte. De ijskoude tour bleek uiteindelijk niet helemaal voor niks, de vogels vlogen in grote groepen in de rondte, maar helaas waren ze geen zout aan het likken en konden we ze niet zo goed bewonderen als we zouden willen.

Tijd voor de weg terug, alwaar we voor we bij het vliegveld aankwamen nog even langs een slangenboerderij gegaan zijn. Uiteraard was het ons aller Lotte die als eerste de prachtige Boa slang aan drufde te pakken, een slang die in de jungle ook aanwezig is. Nadat ook Roy met deze boef aan de knuffel was geweest was het tijd om te gaan...

Een prachtige ervaring. Dit smaakt naar meer! Het is onmogelijk om alles te zien, maar wij hebben ondanks onze natte ervaring op de eerste dag toch van erg veel mogen genieten. We komen terug, al was het alleen al om nog een poging te wagen de fabelachtige Jaguar in het echt tegen te komen...

Nu zitten we zoals gezegd weer in Cusco. Morgen is het hier bevrijdingsdag, een megafeest. We zullen ons gaan voorbereiden op onze tocht, die zondag van start gaat. Jeroen noemde het een gevecht tegen hoogteziekte, maar we verwachten dat het wel moet gaan lukken. Prachtig wordt het zeker, het vierde wereldwonder de Machu Picchu!

Sorry voor het lange verhaal, maar we zijn er vol van!

Jullie horen van ons na de tocht!

Ciao,

Lotte en Roy