Alles hat ein Ende (Nür die Wurst hat zwei)

Vrienden, kennissen, familie...

Terug in de ´stad in de smog´, aan de grote oceaan... (Lima dus) Vier weken geleden begon het sprookje hier, en nu is het alweer gedaan met de pret. Alles hat ein Ende... Deze Duitse kaskraker krijgen wij al twee dagen niet meer uit ons hoofd...

Het klinkt dramatisch, en dat is het natuurlijk ook. Maar alvorens wij het zilveren American Airlines paard zullen bestijgen, zullen wij jullie nog de verhalen van onze afgelopen twee dagen berichten.

We hadden jullie verteld over ons toeristische dagje Cusco. De dag erna was het in eerste instantie tijd om de tassen eens even aan een grondige reorganisatie te onderwerpen. Na dit in toch wel recordtijd gedaan te hebben, hebben we onze tassen weggelegd en was het de laatste dag Cusco. Op weg naar onze welverdiende Boterham, owwww wat hebben wij de boterhammen gemist en wat was deze boterham de laatste dag in Cusco een welkome verassing, vond Roy het toch echt wel welletjes gewest met de goede staat waarin zijn enkel verkeerde. Al lachend om een tweepersoons orkest in de kleine en hobbelige straten van Cusco verstapte hij zich en ging gigantisch door zijn enkel. Na wat onreine woorden werd duidelijk dat er geen blijvend letsel was zijn we toch maar doorgelopen, maar hij is erg blij dat de trektocht door de bergeb er al op zat...

Stilzitten is iets wat niet in onze vocabulaire voorkomt. Daarom was het dan ook echt nodig om nog een spannende middagactiviteit te boeken op het laatse moment. De laaste actie in Cusco was er een waarvan Roy tot op heden altijd gezegd heeft dat hij dit nooit zou doen: Paardrijden door de bergen. Roy: ´Hoe kan je iets zonder gaspedaal nou vertrouwen´. Lotte wist gelukkig met een korte geruststellende speech en wat aanwijzingen toch op het paard te krijgen.

Na twee uurtjes hobbelen en jawel ook galopperen (stoer he :D) en wat ruines bezocht te hebben waren we weer terug bij de ranch. Duidelijk is dat Roy hier niet voor gemaakt is: hoewel het wel een leuke ervaring was doet zijn kont nog steeds pijn en ook de kinderfabriek heeft het zwaar te voorduren gehad...

De tour zou 4 uur duren. Als je dan na 2.5 uur terug bent is dat niet goed. En dan ga je terug naar het reisbureau. Na een paar snelle woorden van Lotte en Roy´s sublieme stukje Spaanse taal was al snel duidelijk dat we de helft terug zouden krijgen. Kijk, en daarvan kan je dan weer van een lekkere lunch gaan genieten!

S avonds was het dus tijd om te beginnen aan onze 19 urige busreis. Geen fijne jongen deze keer, over de bergweggetjes van de route voelde de bus als een kermisattractie en werd het slapen nagenoeg onmogelijk gemaakt. En als de bus dan uitgewiebeld was, maakte onze dikke Peruviaanse buurman degelijk stukje herrie dat we wensten dat de bus weer ging slingeren. Laten we zeggen dat we het overleefd hebben, we´ve had worse busrides.

Aangekomen in Lima hadden we weer binnen no time een goed hostel te pakken, hadden we een goede lunch te grazen genomen en was het tijd voor het diner. Zoals al aangekondigd hebben we bij Rob zijn achterbuurman genoten van ongelooflijk lekkere en goedkope kiepstokjes. Daarna zijn we naar het snelle Larcomar gegaan (met uitzicht op de Pacific Ocean), en hebben we een briljant en belachelijk duur Italiaans ijsje gegeten. Indicatie: Twee ijsjes waren net wat duurder dan het complete diner inclusief een lekkere Inca Cola. (Inca Cola is chemisch gele kauwgomballendrank. Lekkert!) En natuurlijk, om het einde van de vakantie compleet te maken, pakten ook wij de nieuwe Harry Potterfilm nog even mee. Puur genieten!

Nu is het de laaste dag. Nog even wat wandelen, een beetje ontspannen, en dan pakken we om half 12 vannacht het vliegtuig naar Miami. Klinkt leuk, maar we wachten daar 5 uur op het vliegveld voor het vliegtuig naar Chicago, en vliegen dan weer lekker door naar Brussel... Maar zonder grappen, daar hebben we helemaal geen problemen mee. Doen we gewoon nog een extra potje ´hendjeklepst´, maar dan moeten we wel even de vliegveldbeveiliging informeren over Roy´s frustratiegedrag als hij weer genadeloos wordt ingemaakt door Lotte...

Nu is het dan echt ten einde. Als we terug zijn gaat het gas er weer vol op! En we hebben ook daar echt veel zin in.

Mensen, bedankt voor het volgen van onze spannende avonturen, en we hopen jullie snel allemaal weer te zien!

Vanuit een absoluut niet zonnig Lima groeten wij u,

Adios,

Lotte en Roy, wereldreizigers in spé