Dagen van ontspanning

Hallo lieve kijkbuiskinders.

Hier even een laatste update van onze avonturen. Vanavond vertrekken we met de bus naar Lima, wat eigenlijk een beetje het begin van het einde van onze reis inluidt. De 19 uur durende busreis zal ons morgenmiddag ergens in Lima terecht doen komen, waarna we eigenlijk nog een hele dag in Lima hebben alvorends we het vliegtuig naar ons warme kikkerland pakken.

De dag na onze sublieme trektocht hadden we in eerste instantie niets gepland staan. Maar met een paar nieuwe vrienden op zak was toch de laatste avond al een plan getrokken voor ´the day after´. We pakten samen met onze Franse vrienden Nico en Magali, en onze Zwisterse Suzanne de lokale bus naar Tipon, bekend van ruines en van... CUY! Cuy al Horno, ookwel bekend als cavia uit de oven, is de specialiteit van dit kleine dorpje en omdat, net als eigenlijk de rest van het gezelschap, wij ons nog niet aan deze Peruviaanse specialiteit gewaagd hadden werd het dus hoog tijd. We rezen af naar het dorp rond lunchtijd, en zochten het mooiste Cuy restaurant uit. Laten we eerlijk zijn, mooi is hier veel minder mooi dan de plaatselijke friettent in Vlijmen.

Nadat we al een blik in de oven geworpen hadden, waar onze maaltjes al met de pootjes omhoog in lagen te bakken, vroegen onze magen ons of dit wel zo´n goed idee zou zijn. Maar jawel, we bestelden 5 ´Grande´ Cuy´s en binnen no time lagen 5 zwart geblakerde reuzencavia´s ons aan te gapen met hun verbrande oogjes. Fotos zullen het duidelijker maken, maar dit is niet echt iets om vol overgave je tanden in te zetten... Het werd meer een spektakel van ´Wie Durft´, waarbij Lotte en Roy als klap op de vuurpijl de zelf losgepeuterde hersentjes van de cavia uittestten. Niet echt ´haute cuisine´, maar wel een prestatie, zo vonden wij zelf.

Lui (of misselijk) zoals onze reisgenoten waren, hadden zij geen zin meer om de ruines te bezoeken. Maar fanatieke reizigers dat we zijn, misselijk of niet, wij gingen door. We pakten de taxi naar de ruines van Tipon, waar we een klein uurtje met pijn in onze benen doorheen hebben gebanjerd. Stom genoeg kunnen je knieen en benen ineens erg duidelijk praten na een tocht over de bergen, ze klagen duidelijk bij het aangezicht van vele stenen inca trappen de berg op.

Smiddags vertrokken we weer terug naar Cusco, uiteraard met de plaatselijke volgepropte bus, alwaar we ons lekker neergezet hebben om jullie het Salcantay verhaal te vertellen. Savonds hebben we onze vrienden meegenomen naar HET restaurant van Cusco (bedankt Jeroen) waar we hebben genoten van heerlijke salades en natuurlijk de Alpacafilet. Na een lekkere cocktail met Nico en Suzanne namen we afscheid van hen en vertrokken we naar bed. Goede contacten hebben we er wel aan over gehouden, Nico, een (patserige) tandarts uit het zuiden van Frankrijk heeft ons al uitgenodigd om eens langs te komen, zodat hij ons kennis kan laten maken met een Dom Perignon en goede Biarritze oesters. Gaan we zeker een keer doen.

De volgende dag was het weer vroeg op. Onze Océ wakker word klok is nog steeds niet uit het systeem: uitslapen kunnen we gewoon niet meer. Lekker ontbeten in een te luxe restaurant, om vervolgens nog wat musea en andere mooie bezienswaardigheden in de Incahoofdstand van zuid Amerika (Cusco dus...) te bezoeken. Toen wij op een balkon van de grote kerk van Cusco stonden, wekte twee schreeuwende en zwaaiende mensen op een ander balkon onze aandacht. Nico en Magali zaten te genieten van een hamburger, en wij zijn wij dan om ze daar niet even in te vergezellen. Na wat geklets was het wederom tijd voor afscheid, en zijn we via een mooie wandeling en hostel weer bij een lekker en mega goedkoop dinertje aanbeland.

Lopend over de staten van Cusco vraagt men om de haverklap of je een massage wilt. Nadat we al een miljoen keer ´No gracias´ gezegd hadden, was Roy toch wel een keer benieuwd naar wat dat nou was. voor een kleine 10 euro werden we allebei even een uurtje gemasseerd. Conclusie: Lekker, goedkoop, maar er gaat toch niets boven een massage van je vriendje of vriendinnetje... Volgesmeerd met massageolie kropen we weer in ons koude bedje.

Nu is het de laaste dag. Veel bijzondere dingen zullen we hier niet meer ondernemen, omdat we zeker onze bus willen halen. Als we in Lima zijn hebben we nog een afspraak met Nico en Magali, en gaan we in Rob´s turborestaurant Brochettes eten. Dan is het weer voorbij... Een maand lang Peru is echt fantastisch. Maar nu zijn we weer helemaal opgeladen... Laat het komende jaar maar komen, wij zijn er klaar voor.

We zullen jullie nog kort wat laten horen vlak voor vertrek.

Dikke kus,

Lotte en Roy