Puno en het hoogste (bevaarbare) meer ter wereld

Hello goede vrienden en familie. We zijn weer van de partij. Zoals altijd lopen we een stadje achter op onze site, dus wij vertellen jullie vandaag onze avonturen in Puno, aan het Titicacameer, terwijl we eigenlijk al op onze (op een na) laatste bestemming Cusco zijn. Ja mies, dit is dus Kuzcotopia.

We vertelden jullie de vorige keer dat we waren aangekomen in Puno, de grootste stad aan het Titicacameer, op 4000m boven zeeniveau. Na een lekker dinertje genuttigd te hebben, bij een beroemde Punoaanse boef Don Piero die ons heerlijke lappen vlees voorschotelde met minimaal twee bosjes knoflook, zijn we afgedropen naar ons hostel omdat we de volgende dag alweer een mooie toer op het programma hadden staan. Om 7 uur gingen we uit de veren om de beroemde ´floating islands´ de Islas de los Uros en het Isla Taquille te bezoeken.

Toen we vertrokken bij ons hostel hadden we al snel in de gaten dat we het genoegen hadden om deze trip met 20 puberende en zwetende 16 jarige Engelse mannekes door te brengen. Wat een bof. Toen de boot vertrok, na een paar heerlijke klanken van de plaatselijke Banjo en panfluitspeler, deden we na een half uurtje de Islas de los Uros aan. Dit zijn eilanden in het meer, die met de hand gemaakt zijn van het riet uit het meer, waarop enkele families wonen. Zij maken vrijwel alles van riet, en dat maaken deze eilanden erg bijzonder. In het regenseizoen of bij ruzie met de buren varen ze met het hele zooitje ergens anders heen. Op dit eiland hebben we een prachtige doek gekocht voor te veel geld, maar dit stukje handwerk konden we niet laten liggen. Toen we op het tweede eiland iemand in een rieten telefooncel zagen staan bellen, ging een klein stukje van de geloofwaardigheid van deze ´back to basic´ mensen naar de haaien, maar het is nog steeds ongeloofelijk om te zien.

Na deze eilanden begon een 3 uur durende vaartocht naar het Isla Taquille in dit ijskoude meer. Toen we na een lange vaartocht aankwamen lag er een klein klimmetje op ons te wachten, van 3800m naar 4000m. Lijkt niets, maar op deze hoogte toch een inspanninkje. Onze benen bleken daar toch beter tegen bestand dan die van onze reisgenoten, iets wat ons weer even een goed gevoel gaf. Vanaf het eiland was er een prachtig uitzicht over het diepblauwe meer. Na wat kleine winkeltjes bezocht te hebben en genoten te hebben van de prachtige plaatselijke bevolking waaraan je aan mutsen en jurken kan zien of ze nog ´single´ zijn, vertrokken we al voor een lunch. Na de lunch was het alweer tijd voor de weg terug, omdat het toch een lange vaartocht zou worden. Trouwens ook een redelijk koude, maar we hebben heerlijk bovenop het bootje in het zonnetje gezeten.

Toen wij in het begin van de avond even wat aan het internetten waren, werden wij opgeschrikt door een geluid waarvan we al dachten dat we het zouden tegenkomen. Onze commissaris Onderwijs in de persoon van meneer Jeroen van Duren stond met zijn reismaatje een computer te regelen. Uiteraard merkte deze man ons al dan niet bewust niet op, waardoor wij hem even tot de orde moesten roepen. Daar we vonden dat dit toeval toch bekroond moest worden, zijn we na een gezamelijk dinertje en een paar cocktails de plaatselijke karaokebar ingedoken. Al snel bleek dat onze zangkwaliteiten dusdanig waren dat we twee fans hadden opgedaan, die met grote ogen vroegen of we de volgende dag weer terug zouden komen. Na een prachtige avond zijn we licht beschonken het bed ingedoken. Jeroen en zijn reisgenoot Joost gaan nu verder reizen de andere kant op, dus we zien m weer in Eindhoven.

De volgende dag zijn we tussen onze handgewassen was, die nog steeds niet droog was door dit ijskoude klimaat hier, naar buiten gekropen om een bus te regelen om onze reis te vervolgen. Wat fruit opgepikt op de plaatselijke markt en een rondje Puno gewandeld. Onderweg naar een mooi uikijkpunt over het meer bedacht Lotte dat we iets erg moois 35 km verderop mis gingen lopen. Een poging om hier nog een tour naartoe te boeken liep op niks uit, wat droefheid bij onzs beiden teweeg bracht. Maar, wij zijn niet voor een gat te vangen. Met motorfietstaxi, een plaatselijke ietwat stinkende boemelbus en taxi kwamen we toch nog door een prachtig landschap terecht waar we wezen wilden: De pre Inca graftomben van Sillustani. Bij een ondergaande zon en in een briljante omgeving hebben we lekker door dit schouwspel gewandeld. Daar we in de middle of nowhere zaten, hadden we een deal met een taxichauffeur dat ie ons op zou komen halen. Een betere deal met een andere taxi zorgde ervoor dat we met deze man mee zouden rijden voor 5 soles (iets meer dan een euro). Maar deze ondernemer had na 5 minuten al minstens 7 andere boerinnen bij ons in de auto erbij gefrot, iets waar wij niet zo gelukkig mee waren. Konden we weer de was gaan doen. Toen we op onze bestemming tot de conclusie kwamen dat we met zn twaalven in de auto hadden gezeten, vonden wij dat we deze boef even een lesje verantwoord zakendoen moesten bijbrengen. We gaven de man 2 soles, wat een dikke discussie opleverde. Maar zo doen we dat gewoon niet in Eindhoven, hij was zo niet snel, niet veilig en wij hadden geen zin om meer te betalen dan de rest. Een droevige taxichauffeur was het gevolg van deze les.

Toen we met een nog gammelere bus voor 25 eurocent pp weer 30 km verderop in Puno terecht waren gekomen, hadden we toch weer een lekker zelfstandig stukje reizen in Peru meegemaakt. Tijdens het eten van een heerlijke pizza kwam uiteraard de familie van Drunen nog even langs banjeren, en na een kleine kletssessie met goede vriend Rob zijn we terug gegaan naar ons hostel. De volgende dag vertrok onze ´toeristenbus´ waarbij we nog wat mooie plekjes zouden aandoen richting Cusco.

Deze rit was wel interessant. Normaal reis je van A naar B zonder op tussenliggende plaatsen te stoppen. Nu deden we 5 plekjes aan, waar we musea, ruines en kerkjes hebben aangedaan. Dit was leuk, maar het meest briljante van de reis was het bezoek aan de Alpaca boerderij, waar we verliefd werden op een aantal geweldige baby Alpacas. Dit zijn kleine Lama´s voor de nieuwgierige lezer.

Aangekomen in Cusco, de meest toeristische stad van Peru, maar waar tevens het meest te beleven is, hebben we een geweldig hostel weten te boeken. Het is hier erg druk, maar wij kwamen weer met een prachtige en goedkope kamer met uitzicht op de Plaza des Armas uit de bus. Na het bekijken van onze reisplanning werd er een goed besluit genomen. Na wat geregel hebben we een drie daagse toch naar het Reservada Tambopata geboekt, een tocht door een van de mooiste stukken jungle die onze wereld rijk is. Morgen vertrekken we met een vliegtuigje naar Puerto Maldonado, waar dit avontuur zal beginnen. Wij hopen daar naast prachtige natuur de nodige papegaaien, apen en misschien roofdieren en reptielen tegen het lijf te lopen. Figuurlijk dan he...

Een ding is zeker, hier in Cusco wordt even de kroon op het spreekwoordelijke werk gezet. We zullen voor we op ons wandelavontuur naar het 4e wereldwonder de Machu Picchu gaan nog even wat van ons laten horen.

Ciao allemaal,

Kus,

Lotte en Roy