Puerto Varas

Hallo vriendjes en vriendinnetjes,

Dit keer beginnen we met serieus nieuws, omdat op het moment van schrijven we gehoord hebben dat de kustlijn van Chili preventief geevacueerd wordt in verband met de tsunami door de aarbeving in Japan. Voor het geval dat iemand ongerust was: we nemen morgen weliswaar de boot naar het zuiden, maar momenteel zitten we ruim van de kust af dus hier is niets aan de hand. Het is gewoon even duimen geblazen 1. voor Chili en de rest van de wereld dat het leed bespaard blijft en 2. dat de boot morgen nog vertrekt, omdat dit toch wel en stevige impact zou kunnen hebben op het prachtige land waar we nu zijn. Maar nogmaals, voor ons geen problemen of risico´s, maar even afwachten, want de tsunami zal over een uurtje of 5 hier zijn, dus morgenvroeg zal het allemaal duidelijk worden.

Maaarrrr, nu verder met de spannende verhalen voor we morgen hopelijk op de boot stappen om in 4 dagen naar het uiterste zuiden van Chili te reizen.

We hadden al verklapt dat we ondertussen in Puerto Varas zitten, aan een meer met prachtige vulkanen. Hier hebben we ons de afgelopen 3 dagen weer prima vermaakt. Het begon allemaal zoals altijd met een halve dag, omdat we smiddags hier pas aankwamen. Die dag hebben we heerlijk genoten van het uitzicht op de vulkanen aan de andere kant van het meer. Helaas was dat de laatste keer dat we ze allemaal fatsoenlijk hebben kunnen zien want, zoals nou eenmaal part of the deal hier in Chili, hebben de wolken en soms wat regen de anders pure blauwe hemel overgenomen.

De dag na aankomst hebben we, na een ochtendje administratie, de adrenalinespiegel even op pijl gebracht met een stevig potje canyoning. De weg naar de plek des onheils toe was al een spektakel toen een koppige steenbok, welke midden op de onverharde gravelweg stond waar wij met ons Hyundai busje met een keurige 110kmu overheen jakkerden, weigerde aan de kant te stappen. Gelukkig sliep de bijrijder minder vast dan de bestuurder, waardoor we na een wat late remactie 1mm voor vriend steenbok voorkwamen dat we ´s avonds steenboksaté met stukjes Hyundai als diner hadden.

Voor degenen die daar nog nooit van gehoord hebben: canyoning is Hebreeuws voor ´als een malle met een helm door de centerparks glijbanen van Moeder natuur, met af een toe een sprongetje van een meter of 8´. In de kraakheldere waterstroom die rechtstreeks van de vulkaan Cabulco afkomt, gingen we met drie reizigers en één gids tussen de rotsen van de rivier door naar beneden. Wat een ongeloofelijke ervaring. In een wilde rivier wederom zo koud en helder dat je het kan en wil drinken, zijn we ruim 2 uur onderweg geweest naar beneden, op de spannendste maar soms zenuwslopende manieren. Sprongen van 8m langs een waterval, 30m abseilen zonder je voeten tegen de muur en proberen ´matrix-stile´ horizontaal over een rotswand te rennen... Ongekend. Van onze teamgenoot de Belg en de gids begrepen we dat dit een van de heftigste en vergaande vormen van Canyoning ter wereld was. En dat geloven we meteen. We hebben er weer een nieuwe hobby bij, al zullen we het op deze manier in Nederland niet op kunnen pakken.

Na zo´n heftige middag is was het tijd voor een zelfbereid hapje in ons hostel, waar we weer een aantal medereizigers leerden kennen. Onze gids, een Chileen of course, kon echter naast canyoning ook een aardig potje gitaar spelen en zingen, en vertelde ons dat hij dat later op de avond in een kroegje in de straat zou doen. En hoewel de vermoeidheid er goed in zat, zijn we toch gaan kijken met een biertje in de hand. En genoten hebben we. Wat kon die vent spelen en zingen. Als we een cd konden kopen deden we het meteen. En dan is het meteen weer laat, maar we gingen erg voldaan slapen.

De volgende dag was het weer tijd om vroeg op te gaan voor een nieuw avontuur. Samen met een nieuwe Duitse reisgenoot hebben we een auto gehuurd om eens even oldskool en eigenhandig de omgeving te verkennen. En, daar is ie weer, hoe konden we anders dan een Corsa huren om dit avontuur aan te gaan. We wisten dat ruim 80 km van onze route Chileens onverhard zou zijn (let wel, dat is effe een tandje anders dan Nederlands onverhard), dus daar moesten we goed materiaal voor hebben. We hebben er uiteindelijk bijna de hele dag over gedaan om de zogenaamde Relocavi fjord rond te rijden, een tripje van een km of 250. En hoewel het weer niet optimaal was, hebben we genoten van de omgeving, het korte stukje met de ferry, zwijnen op de weg en gaten erin, maar bovenal adembenemende vergezichten met een prachtige wolkenhemel waar af en toe wat zonnestralen doorheengeprikt kwamen. ´

Zoals we gewend zijn voegde vriend Corsa weer het een en ander aan spanningselementen toe door te doen alsof de onderkant er onderuit kwam (en in tegenstelling tot zijn Nederlandse college, kon je het deze Corsa misschien niet echt kwalijk nemen, aangezien alle 20 autos die we tegen zijn gekomen of een dikke 4x4 waren of een vrachtwagen). Nadat we aan het einde van de dag, na bezoekjes aan azuurblauwe meren (Lago de los Santos) en een pittige klim de Osorno vulkaan op (waar we helaas weinig zagen door de regen), werden we getrakteerd op een knap staaltje Chileense verkeersregelkunde. Chileense dames, vergezeld door vriendjes, moeders en weet ik het, time-den met uiterste precizie wanneer zij het stoplichtbord van rood naar groen zouden draaien. Helaas voor hen faalden ze keer op keer, waardoor wij halverwege de wegversmalling weer een staaltje offroadrijden mochten uitproberen om te voorkomen dat we onder de gigantische Mack vrachtwagens terecht kwamen.

Ook dit was ons het dagje weer wel, en goede dagen moeten in stijl afgesloten worden. Hier in Chili, na Noorwegen de grootste exporter van zalm, is naast vlees grillen, ook het grillen van zalmpjes tot een meesterkust verheven. In een lekker lokaal Cubaans tentje hebben we heerlijk zitten smullen, met als klap op de vuurpijl een ducle de leche gebakje (uit de supermarkt, dat wel). Want ook met gebak weten ze wel raad hier. Hoe kan het ook anders in een land wat als ze één wens hadden, zou wensen dat ze Duitsland waren. Als je hier een échte vent bent, ga je ´s avonds immers niet naar de Rotary club, maar naar Club Aleman (de Duitse Club).

Dure dagen moeten helaas een beetje worden afgewisseld met goedkopere, maar dat betekent natuurlijk niet dat de adrenalinespiegel onaangetast blijft. Want we hebben een nieuwe sport ontwikkeld: ´verdwaald over de Panamercan Highway stiefelen´. Dit keer hebben we de ´tegen het verkeer in editie´ tot een goed einde weten te brengen. Uiteindelijk hebben we weer best een aantal kilometertjes gewandeld, ondertussen snoepend van kilos bramen en knuffelend met schattige zwarte puppy hondjes. Een goede dag, en dan moet je het getoeter van de vrachtwagens op de snelweg maar op de koop toenemen :).

In afwachtig van wat er vannacht mogelijk gaat gebeuren met dit prachtige land pakken we een lekker Chileens wijntje. Stiekem zijn we best een beetje geschrokken van wat er in Japan is gebeurd en van de Spaanstalige radioberichten die de waarschuwingen en evacuaties communiceren. Om maar niet te spreken van wat er gaande is in het Midden Oosten. Wij genieten er lekker van, want het is wel duidelijk dat je op deze wereld geen pijl meer kunt trekken. Maar nogmaals, geen zorgen. Als de boot vertrekt morgen, kunnen we ons dinsdag weer melden, voor we aan onze 5 daagse turbo kampeer en hikesessie in Torres del Paine in Zuid Chili gaan beginnen. We boffen maar.

Heel veel liefs,

Ons