San Gil, Taganga en de Caribbean

Hola amigos, trouwe kijkbuiskinderen, daar zijn we weer!

Zoals jullie ondertussen al wel van ons gewend zullen zijn hebben we weer een keurig aantal dagen gewacht voor we jullie een nieuwe aflevering van onze avonturen voorschotelen. Het laatste waar we jullie over verteld hebben was onze aankomst in San Gil, in Colombia. Maar ondertussen zijn we alweer een paar dorpjes verderop.

SAN GIL
San Gil, een outdoor-avontuur dorpje in de provincie Santander. Zoals verteld kwamen we hier via een pittige busrit aan en hadden we een lekker stekkie gevonden. Hostel Le Papillon, gerund door een Zwitser met zijn vrij nieuwe Colombiaanse partner maakten de dagen die we in San Gil verbleven ongeloofelijk prettig. Vooral de Colombiaanse mama ontfermde liet ons ons welkom voelen in haar familie, bestaande uit kids, hond Excellente (welke na een speels hapje uit Roy zijn Polo volgens Roy zijn naam absoluut geen eer aan doet) en kat Rámon, een ware knuffelpoes. Overigens kunnen we nu wel al voorspellen dat een precieze Zwitser van middelbare leeftijd, met licht neurotisch gedrag als het om een schoon hostel gaat, niet het optimale profiel vormt voor een hosteleigenaar. Maar dat terzijde.

Een van de higlights van de stad was voor ons toch wel de plaatselijke mercado. Tussen de echte schreeuwende marktkoopmannen en vrouwen, in alle vroegte, proberen ons quotum van 700gram groeten en fruit bij elkaar te sprokkelen geeft je wel het echte colombiaanse gevoel. Om dat dan vervolgens met onze nieuwe mama, onder het genot van een bakkie Colombiaanse koffie op te eten en te praten over het land. Pas als je met de locals praat kom je, al is het een heel klein beetje, tot inzichten van de problemen, de historie en de politiek van het land. Ongeloofelijk interessant en heftig om te horen hoe onderwerpen als de FARC, paramilitairisme en kinderprostitutie een land zo prachtig als Colombia toch wel erg in de weg staan, en dat voorlopig ook nog wel even zullen blijven doen...

De allereerste dag begonnen we met de populaire wandeling van het rustieke koloniale stadje Barichara, waar mensen snoepen van gefrituurde mieren (hebben we helaas niet geprobeerd, het was niet echt het seizoen, en om nu diepvriesmieren te eten...), naar het nog kleinere koloniale dorpje Guane. Overigens gaan we vanaf nu niet meer ´koloniaal zeggen´, we spreken af dat als een dorpje of stad niet koloniaal is, we het expliciet vermelden :). Prachtige wandeling over een pad uit de oude dagen. In het dorpje maakte Roy al snel vrienden met de plaatselijke zwerfhond (welke we Bertrand gedoopt hebben) door hem een plakje worst te gunnen. Vele uren en kilometers later namen we pas afscheid en had de hond een nieuwe woonplaats, een 2 uur verderop. Verder wordt je in Colombia nog wel eens verrast door uit de kluiten gewassen insectenmateriaal, zoals de vliegende turbotor met prikmechanisme, welke veel weg hebben van de dementors uit Harry Potter. Alleen toch iets kleiner.

De volgende dag was het tijd voor waar San Gil om bekend staat: Outdoor avontuur. Rafting stond op het menu, en San Gil staat bekend om de Suarez raft, met klasse IV en V afdalingen, wat ongeveer betekend dat je bijna zeker zal verzuipen. Dát is wat we willen. Maar helaas werden we gefopt met een raft die naar zeggen van de organisatie net zo spannend zou zijn, maar mét mooie omgeving. En omdat door hoge waterstanden de Suarez raft niet door kon gaan, stemden we in met dit avontuur. Lotte, Roy en maar liefst 6 begeleiders (3 mede rafters, 3 reddingskayaks) en een chauffeur begonnen aan een ritje in een busje waar we in Nederland nog geen zak wortelen mee durven te vervoeren, langs afgronden, dus de adrenaline zat er goed in. Maar eenmaal in het water werden we nat gehouden met het gespetter van onze mederafters en sprongetjes uit de boot. Jammer dus. Eén pittige afdaling maakte het nog een beetje goed, maar dit was niet waar we voor kwamen. Al was het uitzicht, in de Chicamocha kloof, werkelijk subliem. Overigens werd het wel nog even spannend toen we, tijdens een van onze zwemtochtjes buiten de boot, iets te laat gewaarschuwd werden voor een klasse III afdalinkje, waardoor we deze lekker, door 30 cm diep water, op onze kont zonder boot mochten doen. Toen onze teleurstelling ter ore kwam van de eigenaresse van de organisatie, werden we de volgende dag uitgenodigd voor een gratis, klein tochtje van een uurtje in een 3 persoons Kayak. Maar dit werd geen prettig rustig raftje, zoals deze te boek stond. Strafkamp was het, wat onze kaptein, welke de vorige dag ook aanwezig was, liet ons even merken dat hij degene was die bepaalde of het ritje rustig of heftig werd. Toen we voor de 4e keer op onze kop, met de voeten nog in de raft geklemd, een paar tellen rivierwater moesten slikken voor we weer een hapje luch mochten, hadden we toch een voldaan gevoel. Nog wel...

´S middags was het tijd voor het parapenten, waarbij je met een instructeur op de luchtstromen 400m hoog aan een parachute hangt. Ook hier was de busrit, met dronken medepassagier welke verdraaid vervelend werd halverwege, minstens zo spannend als de activiteit zelf. We vonden het best spannend, maar de vlucht door de lucht is fanastisch. En als je dan de vraag ¨Do you like rollercoasters¨ met ¨yes¨ beantwoordt, wordt het nog veel mooier. Fotos zeggen hierover meer dan 1000 woorden en hoewel het toch spannend blijft om aan een parachutetje te hangen, weten we zeker dat we dit nog wel eens vaker zullen gaan doen.

Of het de rollercoaster was, of toch de lunch, we werden een beetje misselijk onder weg terug. Waar het bij Lotte op een gegeven moment wel ging, blijf het bij Roy toch een beetje langer vervelen. Een nachtje boven de WC en de emmer was het gevolg, en helaas was ook de volgende dag Roy´s maag nog niet helemaal in orde. Achteraf waarschijnlijk de paar liter Colombiaans rivierwater welke de Nederlandse maag toch niet helemaal lekker aankan. Dus had Lotte een dagje van zelfstandig San Gil ontdekken, afgewisseld met het 2m lange vaatdoekje verzorgen.

Onze laatste dag in San Gil werd wederom gevuld met actie! Caving en canyoning! Samen met een Nieuw Zeelands duo uit het hostel, aangevuld met 3 Israeliers gingen we de plaatselijke grotta Antigua ontdekken. Een zaklampie, grotjes met nauwe doorgangen en een paar honderd kilo vleermuizen met bijbehorende uitwerpselen waren de vullen van de eerste donkere uurtjes. Claustrofobie is echt iets wat je hier niet wilt krijgen, en het was dus ook een spannend avontuur. 2 minuten zonder licht je eigen weg moeten vinden in de grot, zonder een hand voor ogen te kunnen zien, laten je beseffen hoe fijn het is dat je ogen hebt. Eenmaal uit de grot geklommen, via een klein watervalletje, ging de middag verder met klimmen, springen en abseilen door de tropische omgeving. Samen met de gids en zijn rechterhand (Mowgli gedoopt) maakten we de eerste sprong van een metertje of 10. Pats. En zo werden Lottes eerdere klachten van oorpijn wel heel erg in de hand gewerkt. Ongeloofelijke oorpijn voor de rest van de middag werd ondraaglijk toen we eenmaal in het hostel waren. Dr. Puijman verwarmde keurig een lepeltje olijfolie, goot het in Lottes oor en liet Lotte bijna gillen van de pijn. Toch maar geen olie dan..? Na het even besproken te hebben met onze Colombiaanse Mama werd nog even gediscussieerd of we er moedermelk van de buurvrouw in zouden gieten, maar na kort overleg hebben we toch maar bedankt.

Tegen beter weten in hebben we dezelfde avond toch maar de bus gepakt naar het volgende stadje. Lottes oorklachten zijn ondertussen weer beter, maar we weten dat daar toch iets niet helemaal lekker zit.

TAGANGA
15 uur en 20 bijna doodervaringen later kwamen we aan in de Caribbean! Via Santa Marta kwamen we in het Gringo paradijs (Gringo betekent buitenlander of ´blanke´) Taganga, in een baai met azuurblauw zeewater, stand, palmbomen en beachclubs. Overigens, voor het gevoel: een hele fantieke zwemmer zou naar Curacao kunnen zwemmen, om een idee te geven waar we zijn. Met veel herrie om van het busstation in het dorp te komen (in Gringo paradise zal niemand je vertellen hoe je de normale bus kan pakken: ze zullen je altijd proberen een dure taxi aan te smeren) kwamen we in de eerste aanvaring met het verschikkelijke type reiziger dat we helaas veel in Colombia tegenkomen. We hopen dat we hiermee niemand op de tenen staan, maar er loopt hier toch een setje arrogant en zweverig hippievolk rond, denkende dat ze de wijsheid van de wereld hebben omdat ze reizen, maar zo onwetend zijn als mogelijk. Wat dat betreft zijn we soms wel klaar met de gitaarspelende wannabe Che Guevara´s van de wereld. Maar dat terzijde.

De hitte van Taganga raakte ons hard. Een beetje nasudderend van buik en oorklachten hebben we de eerste dag dus maar onder een boompje aan het zwembad doorgebracht, om de volgende dag met een schnorkel in de schmoel de wondere onderwaterwereld te ontdekken. Lekker met de rubberboot met de duikers mee, om dan vervolgens overboord te worden gesmeten bij een klein eilandje, om je in het toch best koude water 1 uurtje te moeten redden zonder land onder de voeten. Zoals duidelijk zal zijn was dat best heftig, want hoewel golven voor duikers 18 m onder water niet zo´n punt zijn, ga je je er aan het wateroppervlak knap akelig van voelen. Gelukkig maken het koraal en bezoekjes van Dory (uit Finding Nemo) en kleurrijke kornuiten heel, heel veel goed. Maar na 2 uurtjes snorkelen waren buikjes en oortjes er niet veel beter op geworden, dus hebben we in alle rust genoten van een heerlijke jugo (sap) onder de palmboom, kijkende naar de zonsondergang.

CIUDAD PERDIDA
Een veelgedane trip vanuit Taganga is de tocht door de jungle van 5 dagen naar ´Ciudad Perdida´, de verloren indianenstad in de jungle. 5 dagen wandelen, in onze turboploeg van ons twee, een Australische wannabe Spanjaard en de Isrealische Michail, onder aanvoering van onze echte, 1.5m hoge, stille en bescheiden maar o-zo-gave indiaan Joachim. Deze kleine held sprak natuurlijk slechts een beetje Spaans (want hij spreekt al 5 indianentalen), dus gelukkig hebben we Lotte om zijn spannende verhalen te vertalen. In potentie helemaal iets voor ons, zo´n trek, dus we begonnen vol goede moed.

´Do we need to bring anything, rainclothes or something´, vroegen we onze hostel-tourverkoper Piet Piraat. ´No, you´ll be fine´. Maar 30 minuten aan de wandel ontdekten we waarom het ook alweer tropsisch REGENwoud heet en waren we nat tot op het bot. En in luchtvochtigheid van 100% betekent dat dat je nat blijft (alhans, kleren en schoenen) voor de komende 5 dagen. Onze eerder opgedane eretitel ´Flying Dutchmen´ werd verbouwd tot ´Sliding Dutchmen´, toen we superstijle klimmen en afdalingen niet langer bewandelde maar meer aan het op en afskieen waren. Op ons eerste kamp aangekomen, waar we rustig met zn 5en genoten van een ongeloofelijke maaltijd, doken we na een rustig maar nat dagje wandelen onze hangmat in.

Zo vulden de dagen zich met rustig wandelen, want een echt zware tocht kan het niet echt genoemd worden, door prachtig regenwoud achtige omgevingen. Af en toe werden we verrast met prachtige flora én fauna, zoals krabben, slangen, minibiggetjes en kikkers die twee vuisten groot zijn. Wat betreft flora is het gebied ook fantastisch: om de zoveer meter staat er weer een avocado of mangoboom, struikel je over een ananasplant of valt er een sinaasappel op je hoofd.

En Met name de 4e dag werden we verder om de zoveel meter verrast door de prachtige Indiaanse kindjes, families en dorpjes, welke echt in die omgeving wonen. Deze mensen spreken hun eigen taal, dragen hun traditionele gewaden en leven nog echt back-to-basic, zonder hulp van buitenaf en alleen medische hulp van hun Sjamaan, welke ook het opperhoofd is. Doordat wij als een van de weinige groepen een echte Indiaanse gids hadden, hebben we heel veel contact gehad en zijn we veel te weten gekomen over dit prachtige volk, met als klap op de vuurpijl een foto en korte kennismaking met de Mamo, de Sjamaan van het gebied van de Ciudad Perdida.

Maar terug naar de verloren stad. Dit prachtig stukje ruinies ligt verscholen in de jungle en na drie dagen lopen en vele traptreden mocht onze groep, ondertussen versterkt door een tweetal andere groepen, dit kunststukje aanschouwen. Bewaakt door het Colombiaanse leger (want dit natuurgebied aan de grens met Venezuela is niet bepaald het veiligste stukje Colombia), welke geweren dragen waarvan het Israelische leger al heeft besloten ze niet meer te gebruiken omdat ze wel erg onmenselijk waren (welke geweren zijn dat wel, maar goed...), liepen we over de terrassen waar zich een hoop Indianenhistorie heeft afgespeeld. En ook dit is weer een typisch stukje waar foto´s meer zeggen dan woorden. Laten we zeggen dat het weer erg mooi en indrukwekkend was. Aan het einde van de dag hebben we nog een slokje genomen en een zwemmetje gemaakt in de oude ´Bron van de eeuwige jeugd´ en hebben we met z´n tweeen afgesproken dat we nooit oud zullen worden...

De tocht is verre van zwaar. Nu zullen we ondertussen wel wat gewend zijn, maar van 4 tot 6 uurtjes lopen op een dag, weliswaar bij tijd en wijlen aangevuld met een zwempartijtje in een prachtig riviertje, worden we toch niet meer zo warm. Als je dan om 14:00 begint met kaarten (voor de kenners: Shithead, een uiterst vermakelijk spelletje, op z´n Spaans beter bekend als ´Cara culo´) ben je er na de avondmaaltijd toch wel klaar mee. Als je dan opgevreten wordt door muggen (op de een of andere manier vinden muggen Nederlands bloed erg lekker, met name dat van Lotte), je bed bestaat uit een hangmat of een wel erg naar zweet ruikend schuimrubberen matras, gaan wij terugverlangen naar ons tentje en boomwortels in Torres del Paine. We hebben genoten van de tocht, de indianen en de prachtige mensen onderweg, van onze medereiziger Michail (welke ons kostelijk vermaakt heeft met grappen en gesprekken over Israel, wat ook een geweldig land moet zijn), maar na 5 dagen waren we blij dat we niet onze natte kleren aan hoefde te trekken en we in een schoon, niet krom bedje mochten slapen.

TAYRONA
Na het avontuur in de Cuidad Perdida vonden we onze weg terug naar het stranddorpje Taganga, waar we na een nacht lekker slapen (mede mogelijk gemaakt door Happy Hour in de cocktailbar Pachamama, waar we met onze mede CP-gangers gesnoept hebben van de meest briljante cocktails) en een jujo in de morgen een dagje Santa Marta aangedaan hebben. In de botanische tuinen hebben we onze faunalijst aangevuld met 1.5m lange leguanen en de meest prachtige vogels en hebben we wederom genoten van het zoeken van onze weg via het openbare vervoer. Dit is overigens wat ons betreft de enige manier om te reizen, via de kleine boemelebusjes en via de weg vragen aan mensen op de straat, want dat is een belevenis op zich. Na het dagje Santa Marta was het tijd voor een andere parel van de caribbean: het nationale park Tayrona.

In alle vroegte vertrokken we wederom met boemelebus en boemelebus naar Tayrona, wat bekend staat om parelwitte stranden en palmbomen. Hoewel iedereen ons aanraadde om er een nachtje te slapen, heeft zowel onze afkeur van muggen en prikbeesten, hangmatten maar bovenal het feit dat we een klein beetje onrustig worden van het slome tempo en het niksdoen hier op de Caribbean ons doen besluiten om er een volle wandeldag van te maken zonder te blijven slapen. Het park is paradijselijk. Tijdens de eerste 5 minuten werden we al opgeschikt door een aap, hoog in de tropische bomen, en na een uurtje lopen zagen we het eerste stukje van het paradijslijke strand. Overigens kan je hier niet altijd zwemmen, want de stromingen van de Caribische zee kunnen verraderlijk zijn. Zo vervolgenden we onze weg langs prachtige plekjes, mooie plamstranden, ooievaars en aapjes, en kraampjes met verse sinaasappelsap.

Na de nodige kilometers kwamen we tot het inzicht dat de route die we dachten wel even te lopen, waarschijnlijk toch iets te veel van het goede was. Daarom moesten we helaas onze planning ietwat bijschaven. Toch tegen het advies van wat mensen in het park in besloten we om wel onze route af te maken over de heuvels, langs het kleine oude Indianenstadje El Pueblito. Adviezen om het niet te doen, omdat we het niet meer zouden halen voor zonsondergang werden hard aan de kant geschoven. ´1,5 uur naar El Pueblito, en dan nog 3 uur verder´ is natuurlijk onzin voor de recordhouders ´Fitz Roy oprennen´, dus 40 minuten later stonden we, weliswaar met enkele zweetdruppels, in El Pueblito. Hoewel we nog geen garanties af durven te geven over de Nijmeegse vierdaagse, want vlak lopen is nog een ander soort hobby, durven we wel weer te zeggen dat we lekker in vorm zijn. En dat voelt heel, heel erg goed.

Een lekker hapje in Pachamama, onze favoriete bar, een goed gesprek met een stevige cocktail vormden het eind van ons bezoek aan Taganga. En zo belanden we vandaag, na uiteraard weer een busrit met de nodige hartverzakkingen, in Cartagena, eveneens aan de Caribische kust. Hoewel we nog 10 dagen tegoed hebben voelt het al een beetje alsof het einde in zicht zit te komen. Maar alles wat we meegemaakt hebben, zowel in Chili en Argentinie als in Colombia, zijn weer ervaringen en heerlijke gevoelens die ons de energie geven voor de start van een hele nieuwe fase. Maar voor nu gaan we nog even genieten van alles wat er nog komen gaat!

Heel veel liefs en hasta pronto,

Ons