Colombia: Villa de Leyva

... dit is een vervolg op het vorige verhaal uit Santiago...

VILLA DE LEYVA
Het mocht al een knap stukje powertravellen heten. Maar dat was niet genoeg voor ons. Om eerlijk te zijn, op Buenos Aires na (en zelfs daar een beetje) zijn wij absoluut geen stadsmensen. Daarom dachten we Bogota maar zo kort als mogelijk aan te doen, omdat we aan het einde van de reis alsnog daar zouden eindigen. Bogota kort aandoen is gelukt! Want van de 2,5 uur dat we er geweest zijn, hebben we 2 uur besteed in de praktische uitvoering wat in de wachtrijtheorie rho is groter dan 1 heet. We krgen van de reisgids al mee dat voor een reis naar Colombia het belangrijkste om mee te nemen een gezonde portie geduld was, maar de wachtrij bij de douane stelde dat geduld aardig op de proef. Helemaal toen Lotte, en we weten allemaal hoe crimineel ze over kan komen, even naar het aparte wachtrijtje mocht toen ze bij de douane niet helemaal snapten wat nu precies haar telefoonnummer was. Gelukkig mochten we alsnog het land in.

Hoe kon Roy weten dat hij de taxi-aanwijs-unit-jongen-meneer slechts 3,8 cent fooi gaf. We waren nog geen 2 minuten in het bezit van een paar Colombiaanse Pesos en meneer ging vragen om een fooi. Grabbel je een muntje uit je zak, is iedereen meteen chagrijnig. Gelukkig was de taxirit naar het busstation maar 10 minuten en stapten we nog 10 minuten later in de bus naar Villa de Leyva, de eerste halte van de trip.

Onze reis door Colombia zal er een worden van grote contrasten, waarvan we er al een aantal zullen noemen. Maar eentje is toch wel zeker de busreizen. Waar Chili, en helemaal Argentinie, reizen per bus comfortabeler is dan menig cruiseschip (wij kunnen het weten), is Colombia toch wel een tandje meer "echt" Zuid Amerikaans. Maar hierover later meer. Het enige wat we kunnen zeggen is dat waar we dachten in een paar uurtjes "even" de bus te pakken naar het koloniale stadje Villa De Leyva, na ons overgeslagen nachtje en nagenoeg niks eten, we redelijk misselijk en gebroken in Villa de Leyva aankwamen. Gehobbeldebobbel en in tranen uitbarstende Colombiaanse moeders met schattige kleine jongetjes waren we niet echt gewend. Overigens zijn Colombiaanse wegen en de rijstijl een slechte combinatie met staand plassen in de bus. Maar dat terzijde.

Overigens is op het moment van dit schrijven, een heuse party losgebroken in ons huidige hostel. Een Italiaanse boef, die voor de avond even het hostel runt, heeft met wat vrienden een flesje anijsdrank tevoorschijn getoverd, en tijdens het schrijven worden we af en toe uitgenodigd voor een pittige borrel. Afin, als hier en daar een spelfoutje staat, weten jullie hoe het komt :). Terug naar Villa de Leyva, een spierwit koloniaal dorpje in Boyaca, Colombia.

Normaliter reizen we volgens een nieuw ontwikkelde policy: zo veel mogelijk de Lonely Planet ontwijkend. Want in Chili en Argentinie was de ervaring dat wanneer de Lonely Planet iets aanbeveelt, het Lonely Planet effect er voor zorgt dat mensen lui, arrogant en irritant worden. Als je maar buiten de Lonely Planet reist, komt het in onze ervaring meestal goed. Dit keer gingen we dan toch, door de vele aanbeveligen, naar LPs aanbevolen hostelletje in de buitenlucht, in de heuvels van Villa de Leyva. Een eigen hutje met eigen hangmatje, dat beviel prima. We hopen van harte dat het eerdergenoemde Lonely Planet effect in het toch nog minder bereisde land Colombia nog niet zijn intreede heeft gedaan...

De dagen zijn anders, hier vlak aan de evenaar. Vroeg licht, vroeg donker. Waar we in het zuiden de luxe hadden van daglicht tot een uurtje of 20:00, is 17:30 de schemer hier toch wel echt ingetreden. Dus als altijd, vroeg uit de veren, wil je iets aan je dagje hebben. De eerste dag hebben we het prachtige stadje en de omgeving aangedaan, met al zijn prachtige bezienswaardigheden in de omgeving :). "Prachtige bezienswaardigheden" zijn nog zon contrast. Waar we eerder verwend waren met natuurparken die hun weerga niet kennen, moeten we het nu hebben van enigzins opgeblazen bezienswaardigheden. Een veel te dure struisvogelboerderij en een fossiel uit de weet-ik-wat-voor-saurus tijd zijn eigenlijk slechte excuses om rond te wandelen in de mooie omgeving van het stadje. Hoewel we ook moeten toegeven dat de stuisvogelfabriek toch ook de eerder besporken adrenalinespiegel kan doen stijgen: Jezus wat zijn die beesten eng. "Roy, wil jij ook nog even de stuisvogels uit je hand laten eten?" "Neeuh joh, doe jij maar lekker, ik maak wel fotos." Hap. Weg hand.

Soms hebben we gewoon zin in zelfgemaakt eten. Dat hoef je nergens, niet in Chili, Argentinie of Colombia, te doen om geld te besparen: Zelf koken is minimaal zo duur als in Nederland, en vaak even duur of duurder dan uit eten gaan. Maar twee maanden restauranteten -extra kaas op je hamburger- kan niet echt goed voor je zijn. En in ons hippe ecohostel konden we lekker buiten klussen aan een heerlijke salade, om ons groentegehalte op peil te houden. Het schattige hippie van het hostel had ons verteld dat er gelukkig geen muggen zaten. Maar dat de hele tent vol zat met bijtende piepkleine vliegjes -van het type die Lottes enkels in omvang kunnen laten verdriedubbelen- had ze er helaas niet bijverteld. "Ach schat, ga even lekker douchen, dan gaat de jeuk wel weg..." Maar als dan de badkamer vol zit met dikke (volgens Lotte bijna zo groot als een vogelspin) spinnen, moet we allebei toch wel even wennen. In deze catagorie werden we vanmorgen verrast door een zwarte schorpioen op de weg.

De volgende dag gingen we op weg naar de Periquiera watervallen. Altijd een avontuur, met het Colombiaanse openbaar vervoer. Volkomen onterect werden we, toeristisch als we eruit zien met iemand als Roy, nog gewaarschuwd om niet met het openbaar vervoer te gaan: we zouden toch niet meer terugkomen want het was veel te moeilijk om te bus terug te halen. Nadat Lotte had uitgelegd dat we wel van een avontuurtje hielden mochten we dan toch met de bus mee. Of de goede man, die waarschijnlijk niks anders voor ogen had dan de omzetverhoging van zijn neef de taxichauffeur, gelijk had zal niemand kunnen zeggen, want we zijn te voet teruggegaan: op de watervallen, welke toegegeven best mooi waren, waren we na 1,5 uur toch wel uitgegekeken, waarna we besloten om nog maar een potje vierdaagsetraining er tegenaan te gooien. Overigens, naast mooie watervallen, waar we oog in oog stonden met onze eerste echte slang "in het wild" (een dikke 30 cm was ie zeker!), hebben we onder het genot van een Colombian Coffee (ook wel Tinto genoemd, een heerlijk bakkie) zitten kletsen met een trotse Colombiaan. Op de vraag van ons of de westkust wel veilig was, reageerde hij (terecht) een beetje gefrustreerd: al die stomme toeristen doen alsof Colombia een land is dat bol staat van drugsgeweld en guerillas, terwijl het zon heerlijk en veilig land is. Uiteraard niet naar ons gefrustreerd, maar toch, vertelde de man over de prachtigheden in het land en het feit dat niemand, behalve de overheid en de guerillias zelf, aangevuld door een handjevol pechvolgels natuurlijk, last hebben van de FARC. Het land heeft een slecht imago, en naar zijn zeggen en onze korte ervaring bijzonder onterecht. Laten we zeggen dat we blij zijn dat we hier zijn voordat echt de rest van de wereld deze parel ontdekt. Dezelfde man vertelde overigens over het milde klimaat van Villa de Layva. Lekker, het wordt alleen maar warmer. Onze huidjes liggen nu alweer aan flarden. Dat wordt lachen in het noorden dan :).

Het zal lijken alsof we verwend zijn. Dat zijn we ook, met alle prachtigheden in het zuiden. Maar heet belangrijkste punt is gewoon dat het reisgenot hier in Colombia gewoon uit hele andere dingen komt dan in Patagonia. Waar daar de reis naar de prachtigheden toe vaak redelijk eenvoudig is en de bezienswaardigheden zelf vaak de prachtigste natuurgebieden zijn, genieten we hier veel meer van de mensen, de boemelebus, het plaatselijke supermarktje, schattige jugo (vruchtensap) dametjes, kleine banditos (boefjes) die met schooluniform op 5 jarige leeftijd al alleen van huis naar school stiefelen. Ongetwijfeld dat Colombia ons ook op het bezienswaardighedenvlak nog zal verbazen, maar het is voor ons nu al onbetaalbaar door de kleine dingen van het dagelijkse leven.

Sta je in de middle of nowhere, tijdens onze voettocht van de watervallen naar het dorp, en vraagt Roy in steenkolenspaans, uiteraard aangevuld en verbeterd door Lotte de weg naar "huis", stralen de ogen van de Colombianen en helpen je ze met zo veel vriendelijkheid, openheid en oprechtheid dat onze koude Europeese harten smelten. Oud verhaal, over de vriendelijkheid van de mensen hier, maar Colombianen doen daar echt nog een schep bovenop. Thailand het land van de eeuwige glimlach? Colombia denk ik! Maar dan op de meest pure, oprechte manier. Toen we een paar uurtjes later in het dorp liepen, kwam een hevig toeterende auto voorbij: Het was dezelfde man die ons de weg had verteld, uit het raam hangend, met de duim omhoog, blij dat hij de weg goed verteld had. Prachtig. De leuke dag sloten we af met een heerlijk luxe dinertje van zalm en forel, met kaarslicht. Zonder het vooraf zo bedoeld te hebben concludeerden we dat het het meest romantische restaurantje was waar we ooit gezeten hadden. En zo was het tijd voor de laaste nacht, voor we onze reis vervolgenden naar San Gil.

En dat was vanmorgen. Op ons gemak vertrokken, na een lekker sapje van exotische vruchten bij onze favoriete saptoko. We waren op tijd vertrokken voor ons reisje van een uurtje of 4, welke uiteindelijk een uurtje of 7 heeft geduurd.

Kleine Colombiaanse jongetjes worden onderworpen aan een strenge selectie op school. Stoere jongetjes gaan bij de Policia: de mannen die in uniform de straat veilig houden. Deze gasten doen alles voor de veiligheid op straat. Maar de stoerdere jongetjes, te goed voor de policia, gaan bij het leger. Om de zoveer kilometer met de bus kom je langs een militaire blokkage, welke steekproefsgewijs bussen aanhoudt en controles uitvoert. Deze jongens dragen wapens waar menig computerspel tegenwoordig een puntje aan kan zuigen, en het is niet voor niks de sleutel van het succes van het terugdringen van de guerillias de afgelopen jaren in Colombia. Maar dan heb je natuurlijk nog altijd de buitenklasse: de stoerste jongetjes van de klas worden, jawel, buschauffeur. Het is haast niet anders te omschrijven dan als volgt. Het is prima om in een blinde bocht, bergop, twee tankvrachtwagens in te halen, met 80 km per uur waar je 30 mag in verband met de wegwerkzaamheden. Zolang je dan maar zorgt dat je je telefoon aan je oor hebt, want dan kan je het meteen even doorgeven dat je je bus in de poeier hebt gereden. Tjongejonge, laten we het op zn mist hartslagverhogend noemen. En natuurlijk, beleefd als deze Machos zijn, altijd blijven zwaaien naar de chicas langs de weg. Ik weet wel waar Juan Pablo Montoya zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. Een ware belevenis, die busreizen hier. Salsamuziek en bananenbomen langs de weg, nooit geweten dat 4 uur met de bus 4 uur lang spannend kon blijven. Wij blijven lekker achterin zitten: Maxmaliseer de kreukelzone :)

We zijn weer een fors aantal woorden en borreltjes verder, dus het is weer tijd om er een einde aan te breien. Zijn wij even benieuwd wie dit verhaaltje nog van voor tot achter uitleest :). Maar die ervaringen die we hier opdoen, gaan in ieder geval voor onzelf nooit meer verloren. Op naar de volgende momenten van genot!

Hasta luego,

Con mucho gusto,

Lotte en Roy