El Chalten en de reis naar Colombia

Hola amigos,

Ya estamos otra vez! Het is ondertussen, aldus onze prachtige site, alweer 9 dagen geleden dat we jullie bericht hebben over onze avonturen, en het zal jullie dan ook niet verbazen dat we niks minder dan een maatje Dan Brown boek (welke Lotte overigens bijna uit heeft) voor jullie in de aanbieding hebben vanavond. Want ow ow ow, wat hebben we weer veel indrukken opgedaan.

EL CHALTEN
Ons laatste berichtje kwam uit El Chalten, waar we bang waren dat we de komende drie dagen dat we daar door zouden brengen, de wonderbaarlijke maar vaak onzichtbare Fitz Roy berg weer niet zouden zien. Maar gelukkig was niets minder waar.

De volgende dag zouden we, omdat we dan toch in Parque Nacional Los Glaciares waren, een echte gletsjer gaan beklimmen. Dure grap, en een hoop gedoe rondom wandelschoenen die natuurlijk niet in maatje 47+ te verkrijgen zijn. Later (toen Roy vertelde dat ze niet te huur waren was volgens de touroperator de wandelschoenen toch niet zo n probleem dan ze eerst deden voorkomen) vertrokken we dan toch in alle vroegte richting de Los Torres glacier, om een klein uurtje later de tour alsnog geannuleerd te zien worden. Sneeuw onderaan de trail betekende voor onze ervaren gids dat er op de gletjser waarschijnlijk te veel sneeuw zou zijn gevallen voor een veilige tocht. Maar terugkeren naar het hostel om daar te gaan zitten kniesoren leek ons niks, dus zijn we toch maar verder gewandeld in de richting van El Torre.

Het weer klaarde een beetje op, maar echt super werd het niet, maar toch net voldoende om door te blijven wandelen. In de eerste vallei werd ons doorzettingsvermogen beloond met Praxis de woodpecker (hij kon timmeren als de beste) en een ruim 2 m grote roofvogel die ons vanaf een metertje of 3 toch best beangstigend aankeek. Helaas lieten de wolken niet toe dat we de Torre mochten aanschouwen, maar de hoop dat de aantrekkende wind de wolken toch nog weg zouden blazen, vervolgenden we de tocht naar de Fitz Roy Berg.

Kilometers, veel nattigheid van de bomen en planten en de koude wind werden gecompenseerd door een ondanks het weer prachtig natuurgebied. En ja, Djordy, de kamikazevogels zijn nog niet allemaal neergestort en vliegen nog gevaarlijk rond :). Onderaan de voet van de Fitz Roy dachten we een glimp van de gigant op te vangen, dus de camera werd volgeschoten. Wij konden ook niet weten dat we de dag daarna het boefje in volle glorie alsnog zouden zien. En ondanks de sterke wind en sneeuw op de berg zijn we het uurtje glibberstenen klimmen toch maar aangegaan, om boven bij de Laguna De Los Tres onszelf een uur lang wijs te maken dat we als we goed keken we de beroemde berg zagen. Achteraf onzin, want het was zn kleine broertje, de echte Fitz Roy liep als altijd met zijn hoofd in de wolken.

Uiteindelijk telde de dagtocht een kleine 11 uurjes en een kilometertje of 40. Goede training. Roy dacht zichzelf al even in te dekken: Als we hem nu toch gezien hebben, hoeven we morgen toch niet weer omhoog he? Maar hij wist net zo goed als iedereen dat Lotte, toen ze de volgende dag vanuit het dorpje de berg al zag liggen, hij alsnog een keertje omhoog mocht. Turbospeed, want we moesten de bus halen, dus met een strak tijdschema dat richting het wereldrecord Fitz Roy oprennen aanzat. Maar deadlines zijn er om gehaald te worden, vandaar dat we sneller ophoog waren gegaan dan de dag ervoor omlaag, om uiteindelijk oog in oog te staan met -lijnrecht naast Torres del Paine- een van de mooiste en grofste bergketens ter wereld.

En zo eindigde onze laaste echte vakantiedag in Chili en Argentinie, want de terugweg naar Santiago, ofwel de reis naar Colombia, zou beginnen. Met de bus naar El Calafate, de dag erop door naar Puerto Natales, met daarna drie vluchten voor de boeg.

CHILE - ARGENTINA - COLOMBIA
Tijdens de afscheidswandeling op (voor ons gevoel) het puntje van de wereld, Puerto Natales, vanuit waar we naar Santiago zouden vliegen, kregen we voor de zoveerste en laaste keer te maken met de oprechtheid en openheid van de Chilenen, toen we bij de haven, al kijkende naar de zonsondergang, een dik halfuur met een geweldige Chileen hebben staan praten over hoe mooi zijn woonplaats wel niet was. Roy werd nog even op vriendelijke wijze gewaarschuwd dat als hij niet goed voor Lotte zou zorgen, hij de goede man achter zich aan zou krijgen. Zo kwam de reis door Chili tot een prachtig einde voor nu.

2 uur van te voren inchecken. Hahahaha. Wat Lotte al wist, maar naive Roy nog niet, is dat dat je reinste onzin is. Voor de eerste en waarschijnlijk laatste keer in ons leven stonden we alleen (op twee net zo naive Duitsers na) op het vliegveld. Roy ging plassen en was als zodanig door het hele vliegveld te horen. 2 uur later konden we inchecken, zon 5 minuten voor vertrek. En zo hadden we, een vlucht van drie uur, een tussenstop en twee maaltijden later (Sky Airlines had iets te bewijzen) een nachtje en een ochtendje in Santiago voor de boeg, voor een bliksembezoek aan deze stad.

Friday night, party night, door ons op bescheiden wijze doorgebracht met een hapje op Barrio Bellavista (en voor Roy zijn laatste Italiano, een hotdog met Guacamole) en een lekker flesje wijn in het hippe Barrio Lastarria. Want we wisten dat we saturday night, party night in Buenos Aires voor de boeg hadden. De volgende dag weer vroeg op en in een paar uurtjes genoeg van deze toch wel erg leuke stad gezien te hebben om tevreden door te kunnen gaan. Er is niks mis met Santiago. Maar het is gewoon geen Buenos Aires. Als je dan toch wilt vergelijken: Als Santiago Duits is, is Buenos Aires Italiaans. Santiago is degelijk, Buenos Aires is con passion.

En zo vlogen we verder, om een nachtje overstap in Buenos Aires te hebben. Een prachtig hippiehostel geboekt, lekker goedkoop, maar voor we er binnen stonden hadden we eigenlijk al spijt, omdat de avond tot laat zou duren (we hadden nog een grote to do list) en het vliegtuig alweer vroeg vertrok. Toen de gelegenheid zich voordeed om onder de reservering uit te komen hebben we dit dan ook maar snel gedaan, want welke gek gaat er op zaterdagavond in Buenos Aires uberhaupt slapen.

Dat de stad leeft, met name op zaterdagavond, bleek al toen de taxi van het vliegveld, wat normaal 10 minuten zou moeten duren, er een uur over deed door allerlei omleidingen in verband met protesten, voetbalwedstrijden en wie weet wat meer. En zo begon een goede avond in Buenos Aires. We hadden onzelf al lang beloofd dat we deze avond lekker uit eten zouden gaan in Lottes alom bekende sushitent in Palermo aan zouden doen. Na nog even geshopt te hebben stortten we ons op de beste sushi die we ooit (Lotte wel al eerder, maar toch) gegeten hebben. Vergezeld door een glaasje Malbec Rose, tot ons gedoopt tot godendrank, liepen we zoals het hoort om 01:00 uit het restaurant weg naar Lottes favoriete ijswinkel, waar we de sushi aftopten met een Yogurt con Durazno (Perzik yoghurt) en Mascarpone con Frutas de Bosque ijsje. Said it before, will say it again: op basis van twee ijswinkels in Buenos Aires kan ik niet anders concluderen dat de Italianen geen flauw idee hebben waar ze mee bezig zijn, qua ijsdraaien.

Ijsje op, tijd voor bier zegt een oud Argentijns gezegde. En zo brachten we ons laatste 1,5 uurtje Buenos Aires door op de Plaza Serrano, onder het genot van wederom Lottes favoriet: Quilmes Stout bier. Zo kan je voldaan, midden in de nacht, in je taxi stappen.

Ware het niet dat, hoe kan het ook anders, deze taxi een, jawel, Opel Corsa was. En die starten niet. Per definitie. Na de beste en arme chauffeur een goed reperatieadresje in Rotterdam doorgespeeld te hebben, zijn we toch maar een andere taxi ingestapt. Om vervolgens te genieten van 2 uur welverdiende slaap op een gammel stoeltje, met de tassen in de armen geklemd, in de vrieskist die Ezeiza International Airport heet. Een 6 uur lange vlucht in een 20% gevulde A340 later waren we toch voldoende opgeladen voor onze eerste stapjes aan de andere kant van het coninent, Colombia...