Pucon

EDIT: Bijbehorende fotos staan weer op Lotte´s facebook!

Hola amigos, daar zijn we weer. Live vanaf de voet van de 7e vulkaan van onze trip! We zullen jullie maar weer eens bijpraten over onze spannende avonturen van de afgelopen dagen. Maar voor we daarmee beginnen, eerst nog een noemenswaardigheidje dat we vergeten waren te vertellen in het vorige verhaal.

Want de vorige keer vertelden we dat we weer eens een beetje oldskool gehiked hadden in een gebiedje op de grens van Argentinie en Chili, voor we naar Valparaiso vertrokken. Lekker wandelend door de bloedhitte hoorden we een kleine zoem in de verte. Ach ja, lekker doorlopen, er zal wel een scooter aan komen rijden (achteraf niet echt logisch in de woestijn, maar toch). Kijk je naar rechts, zie je een wolk. Ach ja, er zal wel regen op komst zijn (achteraf niet echt logisch met 40 graden in de woestijn). En ja hoor, het was een wolk van veel (heel veel) bijen die even ons pad kruisten. Toch maar even een paar pasjes achteruit gezet, want als we drie meter naar voren hadden gestaan waren we toch een aardig potje de pineut. Naast dat het toch wel een spannende kennismaking met de plaatselijke bijenkolonie was, toch iets wat voor ons niet voor herhaling vatbaar was.

We hadden jullie ook verteld dat we in Valparaiso waren aangekomen. Daar pikken we het dan maar weer op.


VALPARAISO II
Dag twee in dit kleurrijke stadje was niet zo zonnig als de vorige keer. Jammer, maar op zich niet gek, daar ons velletje roder was dan menigeen van de kleurrijke huisjes van de stad. ´s Ochtends weer ons dagelijkse broodje ham bij de supermarkt opgepikt, lekker opgegeten tussen de zwerfhonden aan de haven. We proberen een beetje op budget te reizen door goedkoop te eten, lekker bij de supermarkt eten halen en savonds zelf koken, want uit eten mag hier dan wel goedkoper zijn dan thuis, als je twee keer per dag buiten de deur eet zijn we halverwege maart weer thuis. Lekker via de haven (over een beetje dubieus weggetje) de nodige kilometers langs zee en pelikanen naar Vina del Mar gelopen, wat zoiets als het Chileense Scheveningen zou moeten zijn. Kopje koffie, justje en een hotdog met groene kwak, via de zigeuner waarzegster die ons vertelde dat we erg ongelukkig zouden worden als we niet meteen geld in ons hand zouden houden. Huh huh, goed bedoeld madame, maar voor we onze portemonee kwijt waren hebben we dr maar vriendelijk bedankt en zijn we doorgelopen. Nog even genoten van ons hostel, waar we ongelooflijk hartelijk ontvangen werden door de familie die er zelf ook woonde, alvorens we weer bepakt en bezakt naar de bus vertrokken. Pucon was de volgende bestemming, ´slechts´ 12 uur verderop.

PUCON
En daar stonden we, in alle vroegte, aan het outdoorsport Mekka van Chili, Pucon. Een diepblauw meer, aan de voet van Chili´s gevaarlijkste actieve vulkaan. De echte diehard Discovery channel fans kennen de documentaire misschien over deze 2800m hoge boef, die volgens experts van Pucon het nieuwe Pompeii zal maken. Wederom geschoten op het allergoedkoopste hostel viel Lotte, nadat ze lekker gedouched had in water van 5 graden, met haar neus in de boter, omdat de tuin van het hostel vol liep met puppy hondjes. Daar warmde ze natuurlijk meteen weer van op. Het hostel was trouwens fantastisch, lekker ruim, fruitbomen en puppies in de tuin, keukentje, leuke mensen...

Iedereen die naar Pucon komt, komt vooral voor de vulkaan. Die zie je vanuit overal in het dorp dreigend roken, een spannend gevoel. Lekker is dat onze goede vrienden Chilenen niet even verklappen dat je niet moet schrikken als ze het vulkaan alarm testen, want wij waren al bijna een dorp verderop toen we doorhadden dat de rest van de mensen op straat nog niet op of omkeken. Afijn, de volgende dag was het dus tijd om weer eens echt het hartje en de voetjes aan het werk te zetten door van 1400m naar 2800m te klimmen om de krater van de vulkaan te zien. Beetje onzeker waren we wel, want een laf wandelingetje zou het niet worden, maar gelukkig zijn we weer in vorm en was het uiteindelijk geen probleem.

0600 de wekker, 0700 de bus, 0800 lekker beginnen aan de klim. Gelukkig deed de skilift voor de eerste 400m het niet, dus meer klimmeters voor je geld. 1 gids per drie personen, volle rugzak met materialen, gasmasker voor justincase en een ijsbijl in de hand begonnen we. Onderweg zijn we een Amerikaan verloren, het werd m iets te veel, maar verder in recordijd naar de gletsjer geklommen en onze weg over het ijs vervolgd. Tussendoor nog een instructie over wat te doen als je onderuit glijdt op deze stijle ijsspiegel, wat het toch wel erg spannend maakte. Achteraf gezien klimmen dagelijks toch best een aantal mensen de vulkaan, waardoor het ergens toch wel weer mee moet vallen, maar ook het ontwijken van vallende vulkaanstenen (maatje voetbal) doet je realiseren dat het toch geen peuleschilletje mag heten. Helemaal ons ding dus. Bovenaan aangekomen, zweet op plaatsen waarvan je niet wist dat je ze had, genoten van een ongeloofelijk indrukwekkend uitzicht op het meer en de andere vulkanen in de omgeving. Met de lichte zwavelgeur in de neus hoorden we diep in de krater de knallen van het lava. Het geeft je een gevoel van machteloosheid, als je de kracht van ´pacha mama´ (moeder aarde) van zo dichtbij hoort, voelt, ruikt en ziet. Dit zijn de dingen waar wij het voor doen.

En hoe kan je beter van de berg af dan, natuurlijk, op de slee! Helemaal in speciale kleding, sleetje onder je kont, ijsbijl als rem en gaan met die banaan. Jammer als er een slome Duitser voor je op de slee zit, maar verder natuurlijk super vet. En na zo´n dag, zeiknat, bestoft en vermoeid, is een douche echt het beste wat je kan tegenkomen. En dan verdien je een biertje en een cocktailtje met je Australische hostelgenoten.

Hoewel de benen wel een beetje tegensputterden zijn we de volgende dag wederom om een uurtje of 7 opgestaan om een van Chilis bekendere natuurparken te ontdekken met onze langzaam sleeende Duitser. Parque Huerquehue, met kristalheldere meren, eeuwenoude bomen en soms een adembenemend uitzicht op de vulkaan. ´s ochtends was het erg mistig, waardoor een een mystieke deken van mist over het park hing, welke door de o zo sterke zon richtig lunchtijd langzaam weggedreven werd. Overigens, de zon hier is echt een force to be recogned with, helemaal omdat hier boven Zuid Chili een gat in de ozonlaag zit. Een prachtige en rustige dag, waarin we water dronken uit het meer (Spa reine is slootwater vergeleken met wat hier rechtstreeks uit het meer komt) en de kolibris je om de oren vlogen. En een goede trainingsdag voor latere hikes, want we hebben weer de nodige kilometers gestiefeld. En savonds wederom een paar biertjes gedeeld met onze Australische vrienden, tot diep in de nacht. Hoewel we niet meer zo veer trainen, hebben we toch even bewezen dat wij Nederlanders beter met drankspelletjes om kunnen gaan dan ´Down under´.

´s Avonds een vent (en vrouw), dan ´s ochtends ook. We moesten weer het een en andere fixen voor de rest van onze reis, en smiddags zijn we op de fiets gesproken voor een ritje. Daar was trouwens een duidelijke mismatch tussen het fietsmateriaal en de route, het was een beetje alsof je naar Houffalize gaat op een omafiets.

We hebben genoten van Pucon. En zoals gezegd krijgen we langzaam een beetje door dat de studie voorbij is, en daarom hebben we onszelf ook nog een cadeautje gegund: komende zaterdag nemen we de ferry door de fjorden van Zuid Chili, van Puerto Montt (waar we nu een kleine 20 km vanaf zitten) naar Puerto Natales, een van de meest zuidelijke stadjes ter wereld in het deel van Chili dat ´Ultimo Esperanza´(de laatste hoop) genoemd wordt. Het is nu bidden geblazen voor mooi weer, resistentie tegen zeeziekte en de aanwezigheid van walvissen. We zullen zien...

Vanmorgen zijn we dus in alle vroegte vertrokken in de richting van Puerto Montt, waar we nu een paar dagen blijven steken in het Lake District in Puerto Varas. Voor de kenners, we zitten nu ter hoogte van San Carlos de Bariloche in Argeninie, maar dan aan de westkant van het gebied. Hier zijn we vanmiddag aangekomen, hebben wat snode plannen gesmeed voor de komende dagen, en heeft Lotte d´r eerste vracht aan aardbeien opgesnoept met uitzicht op nieuwe reeks vulkanen.

Het gaat ons dus nog steeds goed en we genieten van alle dagen in dit mega indrukwekkende landschap. We kijken vol spanning vooruit naar het einde van de wereld, waar we steeds dichterbij komen. Het weer is nog steeds super, maar het wordt stiekem wel kouder. We komen de meest fanatische mensen tegen (gisteravond kwamen we ineens een Rus tegen, welke met hoge hoed en leren jas van Lima naar Buenos Aires was gefietst). Al met al, het is weer als vanouds en fantastisch als altijd.

Hasta luego amigos! Dikke kus voor ieder die ´m wil.

Lotte en Roy