De eerste dagen

Dag lieve fans. Hier een bericht vanuit het zuiden van een land in het zuidelijke deel van de wereld: Peru.

Daar wij graag tot in de details van alles zouden willen vertellen, staat het toetsenbord van deze computer dat even niet toe. Daarom een korte versie.

Het laatste bericht was dat we aangekomen waren. Maar ondertussen is er al weer veel gebeurd. De eerste dag in Lima hebben we het allemaal een beetje rustig aan gedaan. Een wandelingetje naar het toepasselijke Parque de Amor en door Lima´s ´dure´ wijk Miraflores waar wij ook ons hostel hadden. In de middag zijn we met Rob, de local guide welke toevallig uit de buurt van Drunen kwam, toeval (!) even een biertje en een hapje gaan doen, en zijn we lekker op tijd gaan tukken.

De volgende dag stond een ministukje Lima centrum op de planning, om vervolgens op weg te gaan naar Pisco. Maarr, zoals ook onze goede vriend Jeroen al vertelde op onze site, was half Peru aan het staken vanwege de belachelijke lonen in het onderwijs. Dit hebben we niet alleen gemerkt bij het niet mogelijk zijn van het kopen van een busticket, maar ook in het centrum was het totale gekte. Waar Lima bekend staat als ´onveilig´, hadden we nu het gevoel dat we omringd waren door de hele zuid Amerikaanse krijgsmacht. OVERAL was politie, al dan niet met mitrailleur en kogelvrij vest, welke ons enezijds een veilig gevoel gaf, maar er ook voor zorgde dat we ons regelmatig afvroegen of we niet ´at the wrong place at the wrong time´ waren. Maar we hebben tussen deze helden door toch vrijwel alle mooie dingen van central Lima gezien, inclusief de wisseling van de wacht op de Plaza Mayor waarbij na een circus van drie kwartier dezelfde wachten nog steeds op hun plek stonden en niet gewisseld waren. Alles dus gezien, zonder last van andere toeristen. Lima toeristisch? Niet als op elke hoek een heel leger staat blijkbaar.

Helaas waren we dus, door de staking, niet in staat ons reisplan uit te voeren n moesten we de volgende ochtend om half 5 onze reis vervolgen. ´s Middags hebben we noodgedwongen met onze lotgenoten Gael en Elodie (hoezo Frans) een incatempel in miraflores bezocht onder de druilerige weersomstandigheden
We zijn vervolgens vroeg gaan slapen om de volgende dag in een belachelijk luxe bus te vertrekken naar Pisco.

Maar hier begon de wervelwind zoals je onze vakantie tot nu toe wel kan noemen. In plaats van naar Pisco bracht de bus ons naar Paracas, waar een plaatselijke schurk ons 5 min. na aankomst in een speedboot richting de prachtige islas ballestas wist te krijgen. Een natuurschoon wat niet in woorden te omschrijven is, maar waarvan jullie de foto´s nog te goed hebben. Pinguins zeeleeuwen en prachtige rotsformaties in de oceaan Pacifico omschrijven dit globaal. Toen wij om 10 uur weer uit dit bootje kwamen, hadden we in een halve dag tijd ineens 2 dagen van ons programma ´volbracht´. Met de kou in onze botten van deze boottrip, hebben we toen besloten om op relaxdte wijze naar Huacachino te vertrekken, een Oase in de woestijn. Echt onvoorstelbaar, daar we echt bijna bevroren waren op de Islas.

Samen met onze Franse dudinnetjes en 2 zwitsers zijn we toen in een busje daar naartoe gereisd. Onze ´chauf´, de Peruaans Luis, bracht ons daar ´within one hour´ naartoe. Uiteindelijk zeiden we Luis tegen de avond vaarwel, na een prachtige tour. Luis bracht ons bijvoorbeeld naar een oljvenparadijs, langs de Pan American Highway. Peter Maas, het spijt ons, maar we hebben toch nog lekkerdere olijven gevonden... Heerlijk. Overigens, de Pan American Highway is een wereldberoemde snelweg van Mexico tot zuid Chili. Sommige mensen denken immers dat de Pan Americana net zoiets is als de Bennekelstraat. Maar dat terzijde.

Nadat we onszelf volgesmeerd hadden met rode parasietenvloeistof van een cactus, zijn we naar een wijnboerderij gegaan. Al pratende met de wijnboef over PSV, Farfan en diens carriere, liet deze man ons een stukje wijn-proceskunde zien. Als afsluiter een lekker shotje Pisco Pure, een drankje met een kleine 60% alcohol.

Daarna toch aangekomen in de oase, waar wij verwachtten duizenden zuipende westerlingen tegen te komen. Dit vertelde de Lonely Planet ons immmer. Echter, dit bleek voor ons toch het hoogtepunt tot nu toe. Eerst liet Louis ons een paradijselijk hostel zien waar wij die nacht ook gingen slapen. Na even een plons in het zwembad genomen te hebben, met papagaaien gespeeld te hebben en lekker in de zon gelegen te hebben zijn we op een mega-avontuur gegaan. We zijn in en buggy (v8 turbo) gestapt welke met ons door de woestijn ging jakkeren. Heerlijk met 140 km/h door het losse zand, de dakar is er niks bij. Vervolgens wat stunts uitgehaald met een plank onder de buik tijdens het sandboarden. Van hele steile bergen met je neus enkele milimeters boven de grond naar beneden knallen levert enkele kilo´s zand in je neus op. Na de zonsondergang gezien te hebben konden we met een voldaan gevoel naar huis. De foto´s geven pas echt weer hoe mooi het woestijnlandschap in Peru wel niet is.

Na een heerlijk diner en een aantal met uiterste preciezie bereidde (het duurde 10 min voor de ober ze goed genoeg vond voor ons) margarita´s later doken wij onze prachtige en goedkope hotelkamer in.

De volgende dag, dus vandaag, zijn we weer in rap tempo verder gegaan. De bus bracht ons naar Nazca, waar al een meneer met een briefje met onze namen erop klaar stond om ons naar het volgende hostel te brengen. Daar dumpten we snel onze spullen en gingen met hem verder naar het vliegveld (nou ja, meer een krottenwijkje met één geasfalteerd baantje) voor een vlucht over de wereldberoemde Nazca lijnen. Voor de geinteresseerden: dit zijn tekeningen in een rotslandschap, welke alleen vanuit de lucht te zien zijn, en waardoor het dus onduidelijk is waar ze voor dienden en hoe ze dit in godsnaam gemaakt kunnen hebben. De ze tocht in een klein vliegtuigje was door de constante turbulentie redelijk misselijkmakend, maar het uitzicht over de tekeningen en het briljante rotslandschap is werkelijk subliem.

Het is ongeloofelijk hoe dit land om de 100 km totaal kan veranderen. Al reizende langs deze Pan American Highway zie je de constande verandering, van groen naar woestijn, naar een oase en naar olijvenvelden, naar rotspartijen en pampa´s. We zijn benieuwd naar de Andes, die we over enkele dagen zullen gaan aanschouwen. We lopen wel voor op schema, maar we weten zeker dat we deze dagen extra kunnen gebruiken als we staks verder gaan...

Tot nu toe is alles perfect gegaan. Tot nu toe is het briljant. En er is geen stukje in ons dat denkt dat dat in de komende weken zal veranderen.

Nu hebben we allebei RSI, maar jullie weten weer hoe het er voor staat met ons: Perfect.

Veel plezier in Nederland ;)

Adios,

Lotte en Roy