Navimag Ferry en Torres Del Paine

Hola amigos,

We zijn er weer, op een momentje van rust in het immer bewolke El Chalten, waar een berg met een mooie naam schijnt te liggen: Fitz Roy. Uiteraard is op het moment van dit schrijven deze fijne berg onzichtbaar, maar dat schijnt ´ie vaker te doen. Daarom zitten we nu maar lekker met een kopje Maté (Lotte heeft ook Roy verslaafd gekregen aan dit wonderdrankje) in een internetcafe.

Maarrr nu eerst natuurlijk een goede aanvulling op de avonturen van de laatste dagen. Want hoewel we jullie nog een levensteken hebben gegeven voor we naar Torres Del Paine vertrokken, hebben jullie nog veel van ons tegoed. Het laatste echte bericht kwam uit Puerto Varas, de dag voor we de beroemde en beruchte Navimag ferry zouden pakken naar het zuiden.

NAVIMAG FERRY, van PUERTO MONTT naar PUERTO NATALES

Daar stonden we dan. Bepakt en bezakt, met zeeziektepillen in de tas voor het geval dat, in de haven van Puerto Montt. In de volksmond blijkbaar bekender als Muerto Montt, een niet al te postief koosnaampje. De 2cm hoge Tsunami had het schema in de war geschopt, dus de eerste herplanning van vertrek was van 14:00 naar 18:00. Dat we uiteindelijk na een knap staaltje Chileense logisiek om 23:30 vertrokken is een bijzaak, want hoewel we een lange dag rond hebben moeten banjeren in de stinkstad Puerto Montt, vertrok de boot in ieder geval wel. Stinkstad of niet, we hebben ons goed vermaakt waardeloze kaarspelletjes (hoger-lager, het enige spel dat in windkracht 5 gespeeld kan worden) en wonderbaarlijk slechte chocolade. Met dat laastste hebben we overigens de plaatselijke vuilnisbaksnoeper nog gelukkig gemaakt, dus dat is weer +1 voor ons. Afin, de boot vertrok.

Al in de incheckruimte kwamen we al meerdere bekenden tegen. Karl, onze Duitse kameraad uit Puerto Varas met zijn pally Cornelius, eveneens als Michael, een 40 jarige midlifecrisis Duitser uit New York waar we reeds in Pucon kennis maakte toen hij probeerde een Chileens meisje te laten regelen dat ie gratis zijn auto op de ferry kon meenemen. Yeah right. Met Michael hadden we dus niet zo veel, maar we moeten toegeven, zo slecht was ie niet. Want de afgelopen 8 dagen heeft ie toch veel (soms te veel) met ons opgetrokken.

Een ding is duidelijk, deze ferry is geen cruiseschip. Maar ons kleine 4 persoons hutje, welke we deelden met de Amerikaanse Danielle (de scharrel van eerderegenoemde Michael), een naar eigen zeggen verwende Amerikaan en onze held Josef, een bruine gepensioneerde Tsjech. Josef deed Roy ongeloofelijk denken aan opa Huub, dus dat was een bijzondere maar mooie ontmoeting met een man waarvan iedereen zich gelukkig mag prijzen als ie dr op 70 jarige leeftijd nog zo bijloopt. En naast ons hutje was ook de rest van de boot prima, tot op de 2 warme maaltijden per dag aan toe, maar in Titanic termen had het toch het meeste weg van de derde klasse.

Op dit bootje moet je mazzel hebben met het weer. En toen we de eerste ochtend wakker werden met een zonsopkomst die de horizon met vulkanen en bergen in vuur en vlam zetten, was de hoop groot. Maarr Murphy, iemand die we gaandeweg toch stiekem meer en meer gaan waarderen, zo´n slechte is het nou ook weer niet, gunde ons geen 4 dagen zon. Grijze luchten, veel wind en kou waren het recept voor dag 2 en 3. Bikkels als we zijn hebben we veel tijd, al dan niet met een Mate in de hand, waarmee we veel respect verdienden bij de Argentijnen aan boord, toch in de buitenlucht doorgebracht. Kletspraatjes, boekjes lezen en hier en daar een poging tot fotos maken vulden de dag. Als je gevoelsmatig op dit bootje, waarop je verder niks ziet dan fjorden, water en bergen op weg bent naar ´World´s end´ draagt overigens de mist die af en toe tussen de bergen hing ook wel een steentje bij aan een spannend en mysterieus gevoel, dus dat had ook wel weer wat.

Dag 2. De grote oversteek door de Pacifico. Herman zal zich als een vis in het water hebben gevoeld, maar Lotte en Roy hadden het toch wel zwaar met de rollende en stampende boot. Maar de magen bleken steker dan van menig medepassagier, want het avondeten bleef ondanks het rollen door het bedje binnenboord. Zonder pillen. ´S ochtends gingen we vroeg uit de veren, op zoek naar wildlife. Als een van de weinigen die de kou durfden te trotseren werden we verrast door een paar fontijntjes, enkele honderd meters verderop. Walvissen. Een fantastisch gevoel dat je ze gezien hebt, maar meer dan het fontijntje en een rugvin hier en daar gaven deze supervissen niet prijs. Maar dat maakt niet uit, dat leidt uiteindelijk alleen maar tot nieuwe reisplannen om deze wonderdieren ooit nog eens ergens beter te gaan bekijken. Verderop op de dag hebben we ondanks de vertraging nog een gletsjer bekeken, welke met name Roy op dat moment erg prachtig vond, maar die achteraf pas letterlijk een topje van later geziene ijsbergen bleek.

Murphy is zo´n slechte niet. Hij moet alleen af en toe goed weer met slecht weer afwisselen. Dat is zijn taak, daar kan ie ook niks aan doen. Maar hij is ons altijd goed gezind (tot nu toe) met het timen van het goede weer. Want dag 4, het mooiste stuk, was het weer helder en de tocht fantastisch. Langs prachtige bergen, weerspiegeld in het strakke kalme water, sprongen zeeleeuwen voor de boot uit en vlogen vogels ons om de oren. Toen we, al kletsend met nieuwe vrienden, met een mooi muziekje in één oortje op het achterdek rondliepen terwijl de boot zich door nauwe doorgangen wurmde en de zwart-witte dolfijnen zich nog even lieten zien stonden de tranen bijna in de ogen. Dit was waar we de ferry voor genomen hadden en het was het dubbel en dwars waard. Aan de horizon werd de wereld plat en kwamen we aan in Puerto Natales, waar we de reis zouden vervolgen.

PUERTO NATALES en TORRES DEL PAINE

Karl, Cornelius, Jasmin en Nicole (de laatste zijn twee Zwitserse) volgenden ons naar het door ons geboekte hostel, waar we last minute even campingspullen en 4 dagen proviand insloegen voor ons eerste echte campingavontuur in Torres del Paine. Wonder boven wonder kregen we alles nog in een paar uur bij elkaar geschraapt en waren we er klaar voor. Lotte en Roy hadden nog snel even een completo (hotdog met guacamole, soms een nachtmerrie, soms de hemel op een broodje) en een salade naar binnen gewokkeld, om naar een korte nacht slapen aan de trekking te beginnen.

Tent, slaapzakken, pannetje, gaspitje, zak rijst, chocolade en kleding voor turbo-kou maakte onze beide backpacks zwaarder dan ooit tevoren. Perfect om een stukje mee door de bergen te gaan stiefelen dus. Busje en bootje brachten het complete gezelschap, waar ook eerder besproken Michael en Danielle aansloten, naar het beginpunt van de W-hike, welke we van west naar oost gelopen hebben. Het bootje lag in een azuurblauwe lagune in de zon. Lekker op het bovendek gaan staan dus. Lekker... Ga je de hoek om, ijskoude wind van een krachtje of 6 blaast je haren van je hoofd. Zit je windjack onderin je tas natuurlijk en gooit Murphy er nog een paar druppels regen tussendoor. OK, dat was even wennen, maar bleek de story of the life of Torres Del Paine, een nationaal park dat er om bekend staat dat je de vier seizoenen in een dag kon meemaken. En inderdaad, die hebben we meegemaakt. Als een ware Klazien uit Zalk is het dus de hele dag ´jas aan, jas uit´, tot je er horendol van wordt.

Met een knap staaltje hike-logistiek hebben we de eerste dag in recordtempo 4 uur zonder bepakking naar de Glaciar Grey gelopen, vervolgd door 2,5 uur met de 15 tot 20 kg op de rug naar het eerste kamp in de Valle Frances. Daar voor het eerst gekookt, tentje opgezet en lekker geslapen in een tent waar een kleuter zijn kont nog neit in kan keren. Laat staan wij twee, met alle bagage. Naast het feit dat we wisten dat we moesten oppassen voor de Zwarte Weduwe spinnen in het park, welke we overigens niet gezien hebben, kregen we de tip om al het eten maar in een boom te hangen om te voorkomen dat ´s nachts onze vrienden de muizen op bezoek kwamen. Overigens bleken deze boeven goede bomenklimmers, toen we na dag twee een halve chocoladereep en weet ik wat meer veloren aan deze natuurtalenten bomenklimmen.

Na ons looptempo op dag één en de rest van de hike droegen we de troste bijnaam ´The Flying Dutchmen´, welke we ook op dag twee eer aan deden. Want voor we het wisten waren we de eindbestemming in de Valle Frances voorbij en klommen we door wind en hagelbuitjes over de stenen een paar honderd hoger dam de bedoeling was. Maar dat is voor ons ondertussen geen probleem meer, want zowel conditie en stapzekerheid zijn goed genoeg om een beetje berg te beklimmen. Het weer was wisselend maar desalniettemin prachtig en na goede dag met een uurtje of 7 wandelen in de benen sliepen we lekker de tweede nacht.

De meest wonderbaarlijke eenpansgerechten hebben de revue gepasseerd welke menig medereiziger het water in de mond zette. Ik wed dat zelfs de ´laffe hikers´, welke in een hostel sliepen in plaast van te kamperen, graag een vorkje mee hadden willen prikken. Maar stiefelen maakt hongerig en alles werd dus opgegeten.

Dag 3 was ronduit prut qua weer. Aan de voet van de Torres, dé highlight van de trail, sliepen we de nacht in druilerige regen. 4 vreemde muggebeten in het voorhoofd van Lotte maakte de nacht erg koortsig voor Lotte, en zeiknatte tent en spullen maken het er dan niet beter op. Halverwege de nacht was Roy er al van overtuigd dat het geen zin zou hebben om de laatste klim van een uur te starten om de zonsopgang te zien. Waarschijnlijk zouden we toch niets zien. Toen we die-hard toch met z´n vieren aan de klim begonnen, trok de hemel nog verder dicht en werden we getrakteerd op een fijne sneeuwbui. Omdraaien dan maar? Maar Lotte had gelijk toen ze zei dat het veiliger was om door te klimmen en na zonsopkomst terug te gaan, want naar beneden over besneeuwde rotsen is nog altijd gevaarlijker dan omhoog. Toch maar door dan.

Met een handjevol mensen stonden we op de berg. Maar een berg was niet te zien. Alles was wit en met een slaapzak omgeslagen kookten we een kopje thee. Maar toen kwam Murphy, de goed/slecht weer timing koning. Alsof er hogere machten aan het werk gingen, trokken stukje bij beetje de wolken weg. En de zon klom zachtjes omhoog en gaf stukje voor stukje meer van de Torres prijs. Door de wolken leek het of de zon de Torres in vuur en vlam zette in hun besneeuwde omgeving. Met een kop thee in de hand keken we naar een schouwspel dat we niet snel zullen vergeten. 4 dagen hard werken om er te komen, zware nachten en pittige dagen, samen met nieuwe vrienden is toch altijd weer een prachtig moment. Dat zijn precies de dingen waar we het voor doen. Het deed ons de natte, ijlerige dag en nacht snel vergeten...

´s Avonds hebben we in ons hostel een beestachtige maaltijd gekookt, biertjes gedronken en nagenoten van Torres Del Paine. Het was super.

Ondertussen zijn we alweer aan het powertravellen geslagen. Iedereen gedag gezegd en om 07:00 uur de bus genomen naar El Calafate, de uitvalsbasis om de Perito Moreno gletsjer te bekijken. De reis naar El Calafate was er weer een uit het boekje toen de bus na 30 minuten er mee ophield. Na onze reis vervolgd te hebben in een minibusje, en we van Chili de grens naar Argeninie zijn overgestoken (lachen, van Argeninie naar Chili duurt een uur of 3, de andere kant op een minuut of 3) en we een 2m wijde zeearend hebben aagereden met ons busje, hadden we weer een knap staaltje planning voor elkaar waardoor we nog nét de bus naar de Perito Moreno konden nemen. Deze kolos, welke in geen woorden is de omschrijven, doet je alle gletjers die je ooit gezien hebt vergeten. Omdat het weer bewolkt maar helder was, en de gletsjer er compleet anders uitzag dan een jaar geleden, was het voor zowel Lotte als Roy prachtig. Rotzak gletsjer brokkelt vooral ijsblokken af als je net je camera in de tas stopt of je net even achter een boom loopt, maar we hebben weer een knap staaltje natuurgeweld mogen zien én horen.

En dan zijn we weer bij het begin, El Chalten, in afwachting van hopelijk goed weer om de beroemde Fitz Roy te aanschouwen en gletsjers te beklimmen. Het is het begin van het einde van onze tour door Zuid Chili en Argentinie, want ondertussen zijn alweer alle bussen en hostels geboekt voor we de 25e naar Santiago de Chili vliegen, op doorreis naar Colombia. Chili en Argentinie zijn zon´n prachtig landen dat we er helemaal verliefd op zijn. De pure ruwe natuur is fantastisch. En genietend en nagenietend hebben we de luxe om heerlijk met z´n tweetjes plannetjes te smeden voor fase twee van onze turboreis naar Colombia.

Dikke kus en heel veel liefs,

Lotte en Roy