Cartagena, Medellin, Manizales en Salento

Hola chicos, daaaaar zijn we weer,

Dit keer geen 7 weken gewacht voor een update, dus staat jullie vandaag een korte aflevering te wachten van onze (bijna) laatste avonturen in Colombia! Momenteel zijn we in Salento, een klein dorpje in de buurt van de wat grotere stad Armenia. Niet wetende of het in Nederland in het nieuws is geweest, zitten we hier in Colombia met een kleine crisis, die wat ons betreft haaks staat op wat we aan de kust hebben meegemaakt: zware overlast van regenval. Dit zorgt (alweer een aantal maanden) voor grote problemen door wateroverlast en met name landverschuivingen, welke de kronkelwegen door de bergen, typisch voor Colombia, in een megablubberpowerrace veranderen. We lachen er maar even om, maar het hele land ligt momenteel op zn bips. Vandaar het goede moment voor een update, wat het regent dat t giet.

CARTAGENA
In de laaste update vertelden we dat we beland waren in de Caribbean stad Cartagena. De eerste dag hebben we daar genoten van het prachtige oude centrum van de stad waarvan we moeten toegeven dat in ieder geval dit oude centrum het een van de mooiste steden ooit gezien maakt. Het door oude muren omringde centrum (muren die overigens overstromen met domme Amerikaanse toeristen, maar dat terzijde) is gevuld met de mooiste koloniale gebouwen in alle kleuren. Prachtige schattige balkonnetjes en (als je heel veel geluk hebt) prachtige doorkijkjes door de mooie straatjes. En hier komt dan natuurlijk de paradox van het reizen om de hoek kijken: prachtige plekken trekken toeristen (waaronder wij), welke weer ontelbare verkopers aantrekken die je in het Engels vragen of je beelden/hoedjes/biertjes/ijsjes/etc./etc./etc. willen kopen. Apart in een land waar verder niemand een woord fatsoenlijk Engels spreekt, en om eerlijk te zijn bloedirritant. De No Gracias, No Tengo Dinero en de No Quiero Nada s vlogen door de stad. En dat vat voor ons deze prachtige stad samen: verrot door het toerisme.

Toeristen zijn er in alle vormen en maten. En helaas zitten er tussen wat wij backpackers noemen ook vele rotte appels. En dat zorgt er weer voor dat als je s avonds over straat loopt, door het verder veilige centrum, iedereen je even aan wil spreken of je hasj, wiet of coke wilt kopen: een bijzonder vervelend gevoel. Stom genoeg zijn er blijkbaar veel toeristen die hiervoor naar Colombia komen, en dat is wat ons betreft onbegrijpelijk in een land dat prachtig is, maar ontelbare, met drugs gerelateerde problemen kent. Paramilitarisme en de FARC, waarvan met name de laaste vroeger ontstaan is vanuit politieke idealen, draaien vandaag de dag eigelijk alleen maar om narcotrafico, het verplaatsen van drugs en geld. En de problemen die dat weer veroorzaakt op het gebied van veiligheid, maar ook in de plaatselijke politiek (Colombia is niet bepaald vrienden met de Venezuelaanse buurman Chavez), zijn de prachtige mensen in dit prachtige land absoluut niet gegund.

Lekker een dagje de toerist uithangen! Lekker met de georganiseerde excursie, vanuit het hostel, een dagje naar het paradijslijke strand Playa Blanca. Volledig ontspannen liepen we de bloedirritante tourverkopers voorbij onze (grote) boot op, 2 minuten voor vertrek, en namen we heerlijk plaats op het halflege rustige bovendek. Zo, dat wordt een dagje ontspannen. Maar niks was minder waar. Een uur later, toen de boot nog niet vertrokken was, stond het bovendek vol met Colombiaanse, opgemaakte, gillende en fotos-makende studenten. Toen onze DJ (wat moet je uberhaupt met een DJ op de boot) Red Red Wine op de speakers knalde barstte er luid gegil los en als kleine kinderen op het eerste schoolfeest begonnen de Colombianen te dansen... We waren op de plaatselijke Salouboot terecht gekomen. En hoewel wij echt niet vies zijn van een biertje en een bootfeestje, ging dit toch echt de pet van ons en alle andere niet Colombianen ver te boven.

Zo vulde de dag zich met mixed feelings. De stranden waren prachtig, maar vol met de eerder genoemde gillende studenten en, jawel, verkopers! Kettinkje hier, best price specially for you daar. En dikke Caribische dames die je wel eens even een massage komen geven. Gevraagd of ongevraagd, iedereen krijgt even een kwakje massagespul op zn schouder en een zogenaamd gratis proefmassage... Op een gegeven moment verlies je dan toch echt je geduld en goede fatsoen en ga je mensen dringend verzoeken op te pleuren. Maar ondanks alles, toen we aan het einde van de dag lichtverbrand, bezand en bezout terug waren, hadden we toch een prima dag gehad. Alleen de volgende keer laten we de standaard tours van de excursies weer keurig op de plank liggen. Dezelfde nacht vertrokken we met de nachtbus naar Medellin. Slechts 12 uurtjes verderop.

MEDELLIN
Oh nee, toch 16 uur. Tja, al die landslides zorgen voor de nodige omwegen, en daardoor kwamen in plaats van om 10 om 14 uur aan. Geen punt voor ons, want de regen in de stad maakte het toch onmogelijk om de stad te bezoeken. Dus na een kopje Colombiaanse turbokoffie zijn we met onze Israeliers, welke we toevallig weer tegen het lijf liepen, een potje gaan poolen en een biertje gaan drinken.

Medellin is een van de grootste steden van Colombia en na Bogota de place to be. Hoewel dat meestal bekent dat wij er graag ver van weg blijven (omdat er niks anders te doen is dan zuipen en uitslapen) was Medellin toch wel echt een leuke en mooie stad, zo op het eerste gezicht. S Ochtends zijn we nog even lekker gaan wandelen door de rustige stad (ook hier komt zondagochtend errug langzaam op gang), heeft Roy een broekriemgaatje bij laten maken en gingen we smiddags alweer verder naar Manizales, lekker aan de voet van een vulkaan, want dat is toch waarvoor we hier zijn. Neemt niet weg dat Medellin zeker een plek is om terug te komen!

MANIZALES
Toen we zeiden dat we graag de bus naar Manizales wilden, hadden we er even bij moeten verklappen dat we niet met een of ander gammel 5 persoons busje wilden gaan. Heerlijk, knieen in inklapmodus en na 5 minuten een tintelende kont. Tassen met een elastiekje op het dak gebonden en dan met 100 km per uur, door de regen, over de gammele bergpassen waar de modderstromen zichtbaar om de zoveel kilometer de helft van de weg blokkeerden. Hoe ze het doen doen ze het, maar Colombianen maken er een sport van om wegblokkades zo weinig mogelijk effect te laten hebben op de reistijd. Zoals met aandelen betekent dat vaak een groter risico, zo ook in de buswereld. Het is niet nieuw meer, maar kotsmisselijk stonden we 4 uur later aan de voet van onze skilift (huh, skilift??), helaas geen Doppelmeier hier, die ons naar ons hostel zou brengen in Manizales. Achteraf bleek onze kleine scheurbus niet zon gek idee, omdat iedereen die we spraken minimaal 2x zo lange busritten achter de rug hadden. Zoals beloofd zouden we het melden als we een niet koloniaal stadje aandeden, en dus bij dezen: s avonds stiefelden we nog lekker even langs de pleintjes en de catedraal van dit verder niet zo prachtige stadje. Gelukkig ligt het aan de voet van de vulkaan, dus we wisten dat we in ieder geval de volgende dag weer aan de gang mochten!

Vet, zon vulkaantour. Met het beeld van Chili nog in ons achterhoofd stemden we in met de dure tocht naar de vulkaan Ruiz in het hooggelegen natuurgebied Nevada del Ruiz. Een boefje van ruim 5300m, dus voer voor hoogterecord! Maaaaar helaas, zoals met veel in Colombia, wordt er alles aan gedaan om toeristen vooral niet moe te maken. Daarom zouden we met het busje naar 4800m gaan, om vervolgens zelf naar 5100m te klimmen. Een korte hike dus, maar op deze hoogte (ongeacclimatiseerd) een stevige uitdaging. Maar deze boef, die in 1985 aan 20000 mensen het leven kostte, had al sinds September last van buikkrampjes, waardoor het voor ons verboden was om de wandeltocht te maken. En zo ga je van een spannende hike naar een dagje busje boemelen, hier en daar uitstappen voor een foto en een sneeuwballetje gooien. En hoewel de berg er in de ochtend prachtig bij lag, zonder al te veel wolken, was voor ons het zicht niet veel verder dan een paar 100 meter. Zonde, en onze wandelbenen beginnnen er van te jeuken, maar het dagje viel een klein beetje in het water. Hoewel we nu wel kunnen zeggen dat we op 4820 m zijn geweest (het vorige record stamde uit Peru, 4680m, maar dan wel zelf beklommen) en we voet hebben gezet op een gevaarlijke actieve vulkaan die ongeveer het noodelijkste punt vormt van de Zuid Amerikaanse Andes. Noord en zuid van deze bergketen zijn dus zoals dat heet, in de pocket.

De dag zou worden afgesloten in de natuurlijke hotsprings. Een kleine wijziging in de plannen, want een aardverschuiving blokkeerde de toevoer van het warme water, bracht ons naar een andere hotspring waar we een uurtje mochten badderen in het Vulkanische hete water. Lotte twijfelde nog even of het wel echt vulkanisch water was, maar toen een drupje water in de ogen voelde alsof je accuzuur als lenzenvloeistof had gebruikt was het duidelijk, het was echt vulkanisch water. Maar zolang het kopje boven water bleef, was het toch een lekker uurtje plonzen. Zo sloten we ons ietwat tegenvallende bezoek aan Manizales af met wonderbaarlijke zelfgemaakte brochettas en vertrokken we naar Salento, een dorpje verderop in de regio welke bekend staat als de Zona Cafetera, vernoemd naar alle koffieboerderijen in de omgeving.

Wat dat (en overigens vele andere zaken) betreft, is Colombia een ongeloofelijk land. Werkelijk alles groeit hier. Koffie, cacao, mangos, manderijnen, limoenen, je kan het zo gek niet bedenken of het groeit hier letterlijk langs de weg. Het is geen land van haute cuisine, maar als je van puur vers fruit (en ook een beetje groenten) houdt, is Colombia een wonderland.

SALENTO
En zo zijn we waar we nu zijn, in Salento, in een internetcafeetje. Gisterenmiddag aangekomen zijn we meteen op zoek gegaan naar waar de regio beroemd om is geworden, de koffieboerderij. Op advies liepen we in een uurtje door een prachtig groene regio naar Finca Don Elias, een klein koffieboefje. Een Spaanstalige tour die zelfs Roy een beetje kon volgen leerde ons vanalles over het wonderbaarlijke bakkie pleur dat zelfs Lotte hier bijna dagelijks weet te waarderen. Van koffievrucht tot aromatische gebrande boontjes, vermalen en verwerkt tot een prachtig kopje koffie, we mochten het allemaal meemaken. Samen met onze nieuwe Colombiaanse vrienden (opa, oma, moeder, tante en zoontje) zaten we zoals het hoort lekker te ouwehoeren met een bakkie. Wat een genot.

Op de terugweg besloten we dat we alvast een buskaartje naar Bogota moesten kopen, in verband met de drukte hier rondom Pasen en het gedoe met de afgesloten wegen. Domme Nederlanders als we zijn hielden we de eerste de beste bus aan, denkende dat die ons wel naar de plaats van bestemming zouden brengen. Korte checkvraag wees echter uit dat we bij een hele familie in een privebusje gestapt waren, die de andere kant uit moesten dan wijzelf. En het spreekt niet alleen voor deze geweldig vriendelijke en openhartige familie, maar in het algemeen voor de Colombianen, dat ze ons keurig en gratis een kwartiertje verderop afdropten, omdat daar vaker busjes langs zouden komen. Nog niet een beetje op geld belust, zolang ze maar even met gekke lange blonde buitenlanders als wij kunnen kletsen over wat wij wel niet vinden over hun prachtige land. Simpele dingen als 15 minuutjes met deze familie maken het reizen in Colombia onvergetelijk.

De volgende dag was het wederom tijd voor een kleine wandeltocht door de Valle de Cocora. Een prachtige vallei met wax palmbomen, welke 60m hoog kunnen worden, wat voor een magische vallei zorgt waarvan de hogere regionen in de wolken verdwijnen. We waren al meermaals gewaarschuwd voor blubberpaden en waterpoelen onderweg, maar ondanks de aanbieding van het hostel om een paar maatje 43 rubberlaarzen te huren gingen we toch maar met ons eigen schoeisel maatje 48 aan de banjer. Na 5 minuten hing de blubber (en waarschijnlijk een fijn mengsel van ezel en paardestront) in de schoenen, sokken, broeken tot aan de knieen. Zo waren de eerste 5 km een waar hikegenot.

Een stukkie verder werd Roy zijn zwakepunt van de peutergym, de evenwichtsbalk, meermaals op de proef gesteld toen we over aan elkaar geknoopte boomstammetjes de toch wel erg heftig stromende rivier over mochten zien te komen. Dat we op de terugweg door de parkwachters verteld werden dat we hier eigenlijk niet mochten lopen, gezien de heftige regenval en het feit dat hier recentelijk een toerist was omgekomen, kwam niet als een verrassing. Alleen waren wij te vroeg vertrokken voor de parkwachters, want die komen natuurlijk niet voor 9 uur naar het werk. Blijkbaar hadden we dus enerzijds iets te spannende paden bewandeld, maar anderzijds heel veel mazzel gehad dat we het pad uberhaupt mochten lopen.

Een kopje koffie, worst en kennismaking met de plaatselijke kolibrikolonie waren de beloningen aan de top. Hoewel we al dolblij waren dat we dit superkleine turbovogeltje al eerder in het wild hadden gezien, hebben we nu van soms wel erg dichtbij kennis gemaakt met deze boefjes. Gelukkig kunnen ze snel uitwijken en erg goed vliegen, maar anders had zowel Roy als Lotte er nu een wangpiercing bij.

Hoewel de rest van de wandeling door het nogmaals gezegd magische gebied af en toe onderbroken werd door een regenbuitje stapten we een paar uurtjes (maar een voor Chileense begrippen wederom bijzonder korte wandeling) later in de kleurrijke Jeep terug naar het dorp, waar de regen het voor ons onmogelijk maakt om nog verdere activiteiten te ontplooien...

Er zit een einde aan te komen. Ja inderdaad, niet alleen aan dit toch weer erg lange verhaal, maar ook aan onze reis in het algemeen. Misschien is het voor de acceptatie dat het alweer bijna voorbij is maar goed dat de afgelopen 4 dagen, en waarschijnlijk de komende 3 ook, het weer bijzonder droevig te noemen is. Kunnen we ons tenminste troosten met de gedachte dat het terrasseizoen in Nederland weer op het punt staat te beginnen! Morgenavond vertrekken we immers naar Bogota, waar we zaterdagmiddag alweer in het vliegtuig stappen om nog net even Pasen thuis mee te pikken... Rest ons ditkeer dus niet om te zeggen -we houden jullie op de hoogte, tot het volgende bericht-, maar -tot volgende week!-.

Dikke vette kus,

Ons