De eerste week

Hallo allemaal. Of moet ik zeggen, merhaba. Dat is tenminste hoe we hier mensen begroeten, in Istanbul, de stad met de twee kanten. Letterlijk en figuurlijk. Maar daarover meer verderop in dit eerste verhaaltje over mijn buitenlandsemester.

Beginnen doe je bij het begin. Alweer meer dan een week geleden landde ik met mijn Swiss Air vliegtuigje op Atatürk Airport, nadat ik een mooie stopover in Zürich had gemaakt. Atatük is trouwens Turks voor ‘de vader aller Turken’ of ‘überturk’, waarmee ze verwijzen naar de politiek leider welke alweer enkele decennia geleden aan de wieg stond van de Turkse republiek. Beetje Mao/ China achtige taferelen: overal waar je kijkt hangt de beste man met een foto en bijna alle grote gebouwen dragen zijn naam. En waag het niet om een kwaad woord over hem te spreken, want dan trap je de Turken echt bijzonder hard op hun tenen. Ik begreep overigens van een studente Turkse geschiedenis (uit Japan, je vraagt je af wat je daar met Turkse geschiedenis moet…) dat Atatürk niet altijd een zuivere knakker was in zijn acties. Maarja, ik wijd daar maar niet te veel over uit, want foute dingen posten op Internet over deze man kan je flink in de problemen brengen. We zijn hier duidelijk dichter in de buurt van China dan gebruikelijk is, aan dit soort zaken te merken.

Ik weet niet of iedereen het heeft meegekregen, maar twee dagen voor vertrek zat ik CNN te kijken, en zag tot mijn grote onvreugde dat Istanbul op sommige plaatsen onder twee meter water stond. Beetje extra spanning op de reis, daar wordt niemand slechter van. Maar rustiger wordt je d’r ook niet van. In mijn taxiritje van het vliegveld naar mijn nieuwe huis bleek echter al snel dat het water al lang weg was. Het enige wat de overstroming achter heeft gelaten is een paar kubieke meter blubber, autowrakken en erg geschrokken bevolking. In mijn autorit van ruim een uur, waarbij ik altijd als ik om me heen keek tot in de verste verte stad om me heen zag, werd me ook al snel duidelijk dat als in de ene kant van de stad een bom ontploft, je dat aan de andere kant écht niet zal merken. Istanbul is groot. Als je denkt dat je er een beeld bij hebt: Fout. Het is namelijk groter.

Ik heb het geluk dat ik niet in ‘Superdorm’ woon, maar in een huisje met twee Turkse huisgenoten, dichter bij de campus dan wie dan ook. Superdorm is een mega groot flatgebouw dat voor 1/3 gevuld is met exchange studenten uit alle winstreken, en 2/3 met Turkse studenten. Allemaal van de Bogazici [Booaazietsjie] Universiteit. Leuk, leuk, je leert er bijzonder snel mensen kennen, maar ook hier zijn de regels strikt. Pro’s en Con’s dus, en helemaal omdat mijn huur meer dan de helft goedkoper is dan daar ben ik blij met mijn toko. Overigens, voor de mensen die Istanbul overwegen als exchange plek, die andere appartementen zijn vrij makkelijk te vinden. Taxi man, waar ik overigens geen woord mee gewisseld heb omdat ie echt nog geen woord Engels kan en mijn Turks ook nog vrij onder gemiddeld is, zette me netjes af onderin het straatje waarin ik woon. Onderin ja. Want hoe stom het ook klinkt, ik had echt niet verwacht dat ik in een soort Alpengebied terecht zou komen wat steile straatjes betreft. Aan het einde van deze 4,5 maand heb ik dikkere kuiten dan menig wielrenner.

Ondertussen dat ik dit zit te schrijven, met mijn raampje open waarvan ik uitzicht heb op het topje van één van de twee bruggen die Europa en Azië verbinden, klinkt het gejengel van meerdere mannen me om de oren. De één wil water verkopen, de volgende fruit, en dan is er ook nog zo’n man die met een megafoon probeert om me 5 keer per dag de Moskee in te krijgen. Precies zoals ik het had verwacht. Maar na een week of drie zal ik het niet meer horen denk ik. It’s just the way it is up here.

Ondertussen heb ik de nodige mensen leren kennen, veelal onder het genot van een Turks biertje, een kopje thee (chai), soms ondersteund door een waterpijp met appel/ minttabak. Ik rook nooit, maar daar kan ik zo af en toe wel van genieten. Er zijn hier bijzonder veel exchange studenten. Moet je je voorstellen dat ik op één van de ruim 20 universiteiten in deze stad zit, dus de stad stroomt over van de studenten. Aan de andere kant, in een stad met naar schatting 15 miljoen inwoners is het procentueel nog steeds niet zo veel. Veruit de meeste studenten hier komen uit de VS en Canada. Lachen, want Amerikanen zijn leuke mensen om om je heen te hebben. Opvallend is dat de American Pie films, waarin de Amerikaanse studenten vaak op een bepaalde manier neergezet worden, verdraaid dicht bij de werkelijkheid in de buurt komt. Althans, qua drankgebruik, hard geschreeuw en prachtig taalgebruik. Naast een aantal internationale studenten heb ik ondertussen ook al een aantal Turkse studenten leren kennen. De briljantjes van de Turkse maatschappij, zo blijkt, want Turken buigen bijna letterlijk voor mensen die hier studeren. En ze zijn allemaal zo ontzettend vriendelijk. Ze zullen werkelijk alles doen om je het naar je zin te maken. Mijn huisgenoot, Gökhan, heeft me ondertussen al meerdere keren op sleeptouw genomen, om mij (en soms ook wat van mijn collega Exchanges) de mooie plekken van de stad te laten zien. De eerste avond heeft ‘ie me meteen kennis laten maken met Turkse traditie: het drinken van Raki. Dat doe je traditiegetrouw, samen met al je vrienden, met een glas Raki, een glas water en een tafel vol met hapjes. Op de achtergrond een Turks volksmuziekje, dat iedereen vervolgens uit volle borst mee gaat zingen. Overigens, dit alles vindt gewoon plaats in de universiteitsgebouwen op de campus, want mijn huisgenoot kan doordat hij een erg actieve student is, echt alles voor elkaar krijgen op de universiteit. Tot alcohol drinken tot diep in de nacht aan toe. En als de bewaking langs komt, is een biertje genoeg om ze tevreden te houden.

Het feit dat ik trouwens begon met een Turkse begroeting wil overigens absoluut niks zeggen over mijn gevoel en vaardigheid in de Turkse taal, want ik snap er werkelijk niks van. Dacht ik eindelijk te weten hoe ik dankjewel moest zeggen, bleek na een dag of 5 dat ik iedereen bedankte door goedemiddag te zeggen. Lekker. Natuurlijk vinden de mensen het prachtig als je probeert Turks te spreken, dus ze knikten allen vriendelijk als ik dat deed, waardoor ik natuurlijk alleen maar nog meer dacht dat ik iets hartstikke goeds zei. Ach ja, wat betreft taal is mijn eerste doel al bereikt: ik weet hoe ik voortaan in het Turks Döner Kebap moet bestellen, op een zo stoer mogelijke manier. Het moet natuurlijk zo macho mogelijk klinken, want ook hier zijn er Turkse mannen die erg stoer willen zijn en een constante strijd voeren om de prominente man te zijn. En dat begint natuurlijk met zo stoer mogelijk Turks praten. Overigens, menigeen vroeg me al of ik al veel Döner Kebap op heb, en het antwoord is JA. Hoewel sommige mensen mij anders hebben verteld, kan ik hier op veel straathoeken een lekker rolletje Durum eten. En het kost geen fluit. En heb je geen zin in Durum, log je in op je website en laat je de Amerikaan je eten naar je huis brengen. Want ja, KFC, Burger King en MacDonals leveren hier aan huis. De stad slaapt nooit.

Ondertussen is mijn verhaaltje al weer lang genoeg geworden.Vooralsnog kan ik niet anders zeggen dan dat ik me hier goed voel, dus alles gaat goed met me. Komende week waarschijnlijk een paar dagen er tussenuit naar de zee, en dan begint het echte harde werken weer.

Istanbul, in een eerste indruk, is een prachtige en bijzondere stad. Als je naar het zuiden kijkt zie je een skyline die gevormd wordt door Moskeeën en gebouwen uit het oude Constantinopel, als je naar het Noorden kijkt zie je twee hypermoderne bruggen en wolkenkrabbers. En tussen de zwerfkatten en honden rijden de Ferrari’s en motoren waarvan de bestuurders er niet aan denken om een helm op te zetten. En tussen het geroep van de Imams door, hoor je Westerse hiphop muziek door de speakers van de peperdure clubs komen. Deze stad is de grens tussen West en Oost, maar heeft ook iets echt unieks. Ik kijk er naar uit om de stad over een paar maanden écht te snappen… I'll keep you posted.

Görüsürüz
Roy